Photography advices

(***) Too Yellow
The church was predominately yellow; there were yellowish brown pews with light yellow walls, there were stained glass windows, and both fluorescent and incandescent lighting, recessed in the ceiling. A lot of my pictures turned out very yellow! What can I do?
It sounds like setting the camera's white balance might have rescued some of your photos. When you're in a tricky lighting situation, such as when there's mixed florescent, incandescent, and natural lighting, for example, it's a good idea to set the white balance manually using a white or gray card. (Check your camera manual for instructions on how to do that.)
But even now, all is not lost. You can open your yellowish photos in a photo editing program like Paint Shop Pro or Adobe Photoshop Elements and use the white-balance adjustment to tweak the images until the color looks more natural. Another option: Try the automatic fix feature in your photo editor, like Photoshop Elements' Auto Adjust or Paint Shop Pro's One Step Photo Fix.
(***) Where Can I Find HDR-High Dynamic Range photography lesson. My favorite subjects are landscapes, and I'd like to try my hand at HDR photography too. I have been looking into upgrading to Paint Shop Pro 11, but it appears that the program doesn't include HDR. Is that true?
I'm afraid it is true. Corel Paint Shop Pro 11 doesn't include an HDR feature. There are a limited number of programs that have HDR capabilities. The ones I know about are Ulead PhotoImpact, Adobe Photoshop CS3, and HDRSoft Photomatix Pro, the program I used for my newsletters.
(***) Photographing a Photo
I have a photograph that was printed on glossy paper. I am trying to take a picture of this picture, using my digital camera. No matter what I do, I can't get a good picture. I get the glare from the flash. I have tried to change the lighting in the room, I have covered the flash part of my camera with a stocking diffuser, my finger, paper and other things yet I just can't get a good, clear picture. This picture is going to be used on the cover of a book. Any suggestions?
To be honest, what you're trying to do is extremely difficult, and even if you do it well, the results will be only mediocre-certainly it'll never be of sufficient quality for publication on a book cover. It sounds like what you really want to do is scan the photo using a flatbed scanner. Even a $99 scanner would do a much better job than any camera. Worst case, you could simply take the photo to a copy shop and have it scanned there.
(***) Concert Photos
Could you share some tips for taking pictures at an indoor concert? Mine typically come out too dark or too blurry.
Indoor concerts are tricky because there's so little light available. Your camera struggles to properly expose the photo, and ends up using a long shutter speed, which results in blur. If you tell the camera to use a faster shutter speed, the photos will probably come out too dark. The fix is to increase the camera's ISO, which is the setting that controls its sensitivity to light. Maximize the ISO at a concert and you'll get grainy, "noisy" photos, but they should be sharper and better exposed.
(***) Check Your Monitor Resolution
My problem surfaced when I moved from my old monitor to a new flat, wide-screen display. Both monitors run at 1024 by 768, but the people in the photos look fatter or stretched on the new monitor. I tried several different programs to view the pictures, but they all look the same. Any suggestions? I am thinking about hooking my old monitor just for viewing pictures.
The problem is the fact that you have the new wide-screen monitor configured to run at the same old resolution (1024 by 768) as the old monitor. That's roughly square (actually a 4:3 aspect ratio) but your new wide-screen monitor needs a resolution that matches its aspect ratio, which is 16:9. Check your monitor's manual; I think you'll find it should be running at a resolution closer to 1900 by 1200. After you fix that, everything will look much better on your new display.
(***) Digital Focus: Use ISO to Take Low-Light Photos
Light can be a photographer's best friend and worst enemy. Which will it be for you?
Light is both a photographer's best friend and worst enemy. Consider what recently happened to me, for instance. I visited a wild animal park with the hope of taking some pictures of wolves, cougars, and bears. Unfortunately, it had rained all morning, and the sky was dark and overcast when I arrived at noon. As I prepared to take my first photo, I found that the camera was so starved for light that it wanted to set the exposure at about 1/10 second--far too slow to get a sharp image of active animals, especially since I was hand-holding the camera.
So what did I do? I increased the ISO. This week, let's discuss ISO and how you can use it to take pictures in situations when normal camera settings just won't do.
(***) What Is ISO?
Film speed is measured using a numbering system called ISO, for the International Standards Organization; it's sometimes also referred to by its older name, ASA, for the American Standards Organization. Films with lower ISO numbers are known as slow, or less sensitive to light; films with higher ISO numbers are faster, or more light-sensitive.
When using a film camera, it's pretty typical to shoot with ISO 100 or 200 film in normal daylight, and use ISO 400 film for lower-light photography. Super-fast films like ISO 800 and even ISO 1600 are available for photography in near darkness, but they're rarely used because of their inherent limitations.
Here's the secret that governs film speed: Doubling the ISO number of the film doubles its sensitivity to light. So ISO 200 film needs half the light to take the same picture as ISO 100 film. ISO 400 film needs a quarter of the light that ISO 100 needs. In other words, you could capture a low-light scene with a shutter speed of 1/15 second with ISO 100 film, or 1/60 second with ISO 400. That's an incredibly powerful capability that means the difference between getting a blurry mess and a sharp photo.
(***) What ISO Means for Digital Photography
Big deal, right? We're dealing with the digital world: We don't buy memory cards with ISO numbers marked on them.
As you probably know, you can control the sensitivity of your digital camera's light sensor in a way that mimics the experience of loading different-speed films into your 35mm camera.
By default, most digital cameras use an ISO rating somewhere between 64 and 200, with the most common default being about ISO 100. Getting more sensitivity out of your digital camera is as simple as selecting a higher ISO from the camera's menu. Most digital cameras offer a range of ISO values, such as 100, 200, and 400. Some go much higher--all the way to 3200. Just dial in the ISO you need.
By increasing the ISO, I was able to get great pictures of a wolf and a cougar at the animal park.
(***) The Dark Side of ISO
That sounds great, right? So if higher-ISO film is more light-sensitive, why bother using low-ISO film at all? And in digital photography, why not always use a high ISO number? Unfortunately, light sensitivity brings its own baggage. High-speed film is notoriously grainy. As you increase film's sensitivity to light, the light-sensitive grains of silver halide in the film emulsion get bigger and more noticeable. In the final print, that manifests itself as grain--irregular elements that mar the photo's smooth, high-resolution look. That's why 1600-speed film is so rare; the grain on that film is monstrously large, making the overall image look like something shot by a bank security camera.
In digital photography, we get almost exactly the same effect with higher ISO values. Increasing the sensitivity of the camera's light sensor introduces noise into the photo--random pixels of color.
You may not notice noise from a distance, but if you zoom in on a digital photo on a display or look closely at a print, it's hard to miss. All digital images have some amount of noise, and it gets worse as the ISO goes up. Take a look at this picture. You may not notice the noise in a casual viewing, but check out this detail I've zoomed in on; the noise is quite apparent, appearing as colored speckles that are most evident in the wall at the back of the scene.
ISO Advice
So what should you do about ISO?
I suggest shooting at the lowest possible ISO all the time.
In ordinary conditions, stick with the camera's lowest ISO level, since that'll give you the least digital noise.
But, when you notice that the camera is recommending a really slow shutter speed (less than about 1/30 second for handheld shots with a point-and-shoot), crank up the ISO.
Another thing to keep in mind: Most digital cameras don't allow you to adjust the ISO, or any other setting for that matter, when you're in Automatic Exposure mode. To tweak the ISO, you'll want to be in Program, Shutter Priority, Aperture Priority, or a Scene mode.
High-Quality Scanners Offer Easy Image Fixes
(***) Flatbed Scanners
$180 Canon CanoScan 8600F
$149 Epson Perfection V350 Photo
The Canon's faster performance and greater versatility (including more software and larger-capacity film holders) give it an edge over the Epson model.
Both units scan photos and film at a maximum optical resolution of 4800 dpi, feature easy-to-use push buttons, and come with assorted software for image editing, optical character recognition (OCR), and other scanning tasks.
The 8600F costs a bit more than the V350, it's also bundled with more software, including two image editors (Adobe Photoshop Elements 4 and ArcSoft PhotoStudio 5) instead of only one (the V350 has ArcSoft PhotoImpression 5), plus a useful document manager (Presto PageManager 7), something the V350 lacks.
In addition, the 8600F has Canon's FARE Level 3 (Film Automatic Retouching and Enhancement) technology, which helps to correct the effects of dust, scratches, and fading. I was especially impressed with the 8600F's ability to reduce dust and scratches from old 35mm slides. The unit performed admirably in scanning photo prints, too, and it accurately reproduced colors with fine details in shadows and highlights.
The V350 earned good scores for its image quality, producing colorful scans that contained sharp and accurate details. The V350, however, was not as good as the 8600F at cleaning up dirty film.
Choosing the right scanner will depend on your priorities.
If you have stacks of 35mm filmstrips that you want to digitize with a minimum amount of effort, the V350 is the better choice due to its easy-to-use built-in Auto Film Loader, which can scan 35mm filmstrips from two to six frames in length.
For scanning 35mm slides, though, the 8600F is more productive because it can scan up to four slides at a time, while the V350 can handle only two.
Both scanners performed well at digitizing paper documents and turning pages into PDF files or editable text files.
In overall performance, the 8600F was also the faster of the two scanners. It scanned a 2-by-2-inch color photo (at 1200 dpi) in 23 seconds, while the V350 took 36 seconds to complete the same task.
All told, the Canon 8600F's greater versatility, faster performance, and larger software bundle justify its higher rating over the Epson V350. But the V350's lower price and automatic film loader make it a worthwhile alternative.
(***) Digital Focus: Fix Your White Balance
Color can be a tricky thing. While we rarely think about it, color is not absolute. Your eyes perceive color differently in the daytime and at night, for example.
Digital cameras contend with this problem every time you take a picture. All digital cameras have something called a white balance filter.
Here's what it does: When you press the shutter release, the camera measures the quality of the light hitting the sensor, and automatically adjusts the image so the colors in the final picture are consistent, no matter what the lighting conditions might be. In essence, the camera makes sure that white is always white and blue is always blue.
Let's see how you can solve color balance problems using the newest version of Corel Paint Shop Pro, version X
First Stop: One Step Photo Fix
I'm a big fan of Paint Shop Pro's One Step Photo Fix. Click the Enhance Photo button, then click One Step Photo Fix. One of the half-dozen corrections that the program makes to your photo is a white balance adjustment. If you don't like the effect, just go to the Edit menu and click Undo.
Dial-a-Color
Paint Shop Pro X consolidates a slew of white balance settings into a single place, making it easier than ever to tweak the color cast of your photos. Choose Color Balance from the Adjust menu, and you'll see a dialog box. Your first stop should be the color temperature adjustment marked Presets. You can use the default setting, or pick a setting that reflects the lighting conditions when you took the picture. Choose an option (like Daylight or Cloudy, for example) and watch the preview image on the right change. It's like dialing in a color setting from a list of common light sources. If the colors snap into place the way you want, click OK--you're done.
Before you click OK, though, consider fine-tuning your colors using the slider at the bottom of the window. If you slide it to the right, you can make your photo warmer (which means you're adding red). Slide it to the left, and you make it cooler (adding more blue).
(***) More Control Over White Balance
You might want to dive a little deeper, though, and exert even more control over the photo's colors. If that's the case, click the check box for Advanced Options. When you do, the dialog box will expand with a slew of additional controls.
My favorite setting here is the Smart Select button, which lets you pick a neutral color from the image on the left, and Paint Shop Pro automatically calculates the color balance from that one point. After you click Smart Select, just click on any white, black, or gray point in the scene-just be careful to look for a neutral point, devoid of color. Watch for the change in the preview on the right. You might have to experiment by clicking in several places until you find a spot that works well. Clicking in the snowy background removed the bluish hue from the picture and turned the dog's coat a creamy, light brown.
(***) Stunning Photos With High Dynamic Range, Part 1
Create images with a greater range of colors, brightness, and contrast.
If you measure a camera's exposure latitude in terms of f-stops then you can say that digital cameras have a total latitude of about six stops. (Each f-stop setting on your camera double or halves the amount of light reaching the sensor compared to the subsequent f-stop.)
(***) The HDR Alternative
But you've got a better option these days: High Dynamic Range photography gives you pictures with a much deeper exposure latitude.
With HDR, photos can accurately depict the full range of colors, brightness, and contrast in a scene.
You can get a dozen stops of exposure information rather than just six.
(***) Taking Your Own HDR Photos
So how do you get started with HDR?
Since HDR requires a series of photos, I highly recommend using a tripod.
Yes, it's possible to hold your camera by hand, but the results may not be as good.
You'll also need to rely on your image editing software to line up each photo perfectly-something I've never known to happen quite to my satisfaction.
Begin by setting your camera on the tripod and lining up your scene in the viewfinder.
You'll want to minimize the camera shake at the moment of exposure, so I recommend using a remote control or the camera's self-timer.
I also recommend using the manual focus mode if your camera has one.
Since you're going to take anywhere between three and nine exposures of the same scene, you need the focus to be identical in each shot.
Here's what I do: I press half-way down on the camera's shutter release, which allows the camera's automatic focus mode to lock in. Then I change the camera from auto-focus to manual focus, locking in that focus for all my subsequent photos.
If you can't do this with camera, you'll need to be extra careful about making sure the focus doesn't change between shots.
Finally, you need to control the exposure so that each shot has a slightly different setting.
The easiest way to do this is to use your camera's bracket exposure control. Bracketing tells the camera to take a series of photos with a range of exposure-such as one stop underexposed, the correct exposure, and one stop overexposed.
My camera lets me adjust the amount of exposure change (such as a half-stop or a full stop between shots) and the number of exposures in the series (three, five, seven, and even nine).
If your camera has a bracket mode, this is definitely the way to go: Just set it up, hold down the shutter release, and the camera will run through the entire series, one shot after the next, stopping when it's done.
If your camera doesn't have a bracket mode, then you'll have to get a little more creative.
You can bracket the photo yourself by taking the first picture at normal exposure, then using the exposure compensation dial (usually marked with a +/- symbol) to underexpose and overexpose subsequent images.
Take a series of shots with the exposure control set to -1, -2, -3, +1, +2, and +3, for example. Throughout the process, remember to not move the camera or each shot won't be aligned properly.
(***) Combining the Images
Shooting the series was half the battle; now it's time to combine the photos into a single image that takes all the best parts of each.
You've got a wide choice of programs to create HDR photos. Adobe Photoshop CS2, for example, has an HDR feature. So does Ulead PhotoImpact. There are also some stand-alone HDR utilities out there, like Photogenics HDR and Photomatix Pro.
I downloaded the free trial version of Photomatix Pro. There's no time limit on how long you can use the trial version, but it inscribes a watermark across each of your photos unless you pay $99 for the license.
(***) Using Photomatix Pro
To use the program, drag your set of bracketed photos into the program window and wait for them to display.
Choose HDR, Generate from the menu and click OK when the program asks if you want to use the open images.
In the next dialog box, select the check box to align the source images-this lines up your photos in case you were handholding the camera or the tripod moved a bit between shots-and choose the default "standard tone curve." Click OK.
After some processing time, you'll get a result. It probably won't look very good, but don't worry: The composite image holds more contrast information than a typical computer display is capable of showing. The final step is to optimize the image for the screen. Choose HDR, Tone Mapping from the menu.
On this final screen, you can tweak many aspects of the photo, such as the white and black levels, the color saturation, and contrast levels. Feel free to experiment with the settings.
You'll probably find that often you can just click OK to accept the defaults; the results will look impressive without much tweaking.
HDR isn't perfect. Because it relies on a series of photos, it's not appropriate for action photography-or, in fact, photos in which pretty much anything moves at all. It requires meticulous setup, a tripod, enough patience to configure a series of bracketed images-and, of course, the software to glue it all together at the end. But if you can deal with those shortcomings, you can make some photos that are nothing short of stunning.
(***) Give Your Photos a Healthy Glow
Try this trick for making your photos gorgeous.
Here's his process, in a nutshell: Take two photos of the same scene (one in focus and the other out of focus, both somewhat overexposed) and combine them. The result is a photograph with a beautiful, almost eerie glow.
Here's the rub: I only had a single shot to make that image, so I used a digital shortcut. It took me about a minute to do it, using Corel's Paint Shop Pro-though you can use almost any image editing program.
Layer Your Photos
Open photo in Paint Shop Pro and duplicate it in a second layer by choosing Layers, Duplicate from the menu bar. You won't see a difference in the photo itself, but you should see a second layer appear in the Layer Palette on the right side of the screen. (If the Layer Palette isn't visible, toggle it on by choosing View, Palettes, Layers.)
Next, make a second duplicate layer in the same way. You should now see three layers in the palette. To keep them all straight, right-click the first layer (the one called "Copy of Background") and choose Rename, then type in Sharp and press Enter. Then rename "Copy (2) of Background" to "Blurry."
Overexpose Your Shot
Next, we'll simulate overexposing the photo.
Click on Sharp in the Layers Palette and change the blending mode from the default of Normal to Screen. You can find the blending mode in the Layers Palette menu, right above the three layers. Again, you won't see a difference, because you just screened the middle layer. Then right-click Sharp and choose Merge, Merge Down. The Sharp layer will disappear, having just been merged into the original background layer.
Add the Blur
Now it's time to make the top layer blurry. Click the layer you named Blurry to select it, then choose Adjust, Blur, Gaussian Blur. The amount of blur is controlled by the Radius setting and will depend upon the size of the photo. For the fairly small sample I provided, try a setting around 9. If you're working with a larger image, say 6 megapixels, I'd start around 14 or 15. The key is to add a significant amount of blur without completely obscuring the detail.
The final step?
With Blurry still selected, change the blend mode from Normal to Multiply.
Feel free to experiment with alternative blur levels and blending modes. You might also want to vary the opacity of the top layer to fine-tune the effect.
(***) Protect DC
Prevent lens scratches
Scratch or scuff your lens, and your photos will suffer-regardless of how well you care for the rest of your camera. Skylight filters are available at any photography store for as little as $10.
Protect the LCD
Your camera's other prime danger zone is its display.
If you can't find Camera Armor try a Snug-It camera skin ($15). Snug-It coverings protect the camera body and the lens.
Keep the water away
Digital cameras and water don't get along.
Safeguard your photos
For extended journeys where lots of photos are at risk, consider using a pocket-size external hard drive to back up your shots. One of my favorites is Digital Foci's Photo Safe ($149 with 40GB; also in 80GB and 120GB capacities). The device's multiformat USB 2.0 memory-card reader supports all common formats. And you can carry fewer memory cards, because you can transfer each day's images from a single card.
When Is It Too Hot or Too Cold for Your Camera?
Digital cameras don't like temperature extremes-especially those on the toasty side of the spectrum. Cold weather is less likely to hurt your camera, but taking it indoors too rapidly can result in moisture damage when condensation forms. To avoid having that happen, seal your camera in a zip-lock bag before going indoors and don't open the bag until the camera has warmed up to near room temperature.
(***) Digital Photo Goodies
Add Captions to Your Photos
Bubblesnaps - Visit the Web site and upload a digital photo, then use Bubblesnaps' tools to add speech and thought balloons to spice up your image.
Make MTV-Style Videos
I have dozens of hours of video and thousands of photos stored on my computer, but I rarely have the ambition to actually sit down and edit all that footage down to an interesting DVD I can send to my parents. Thanks to Muvee AutoProducer, I no longer have to.
Muvee uses some sort of space-age technology to look for interesting parts of your videos and synchronize cuts to whatever music you choose. The results are great, and it takes very little effort to create short videos that are sure to satisfy the grandparents. Muvee AutoProducer has a free trial, and you can purchase it for $130.
Make Videos for Free
Try FlipTrack. This alternative to Muvee works more or less the same-you combine images and music to create synchronized videos-but there are some important differences. While Muvee lets you combine videos and photos, FlipTrack works with still photos only. In addition, FlipTrack limits you to its own catalog of popular music. Nonetheless, it's fun to experiment with.
Make a Photo Rubik's Cube
Finally, I recently ran across this goodie, which looks like it might make a great little gift for someone you love. For $30, you can create a customized Rubik's Cube, complete with one of your favorite photos on each side. Just upload your photos to PersonalizationMall.com and place the order.
PC World's Digital Focus Photo Contest
One digital photograph in JPEG format at a resolution no larger than 640 by 480 pixels.

Eh, ta Amerika-ispovest preuzeta sa Net-a

Dodjoh u Vankuver ranih osamdesetih u potrazi za boljim zivotom.
Boljim, ha…
Odradih svoje, decu iskolovah, kucu otplatih.
U penziji sam već par godina, deca su otisla svako svojim putem.
Cerka ima svoju porodicu, udala se za Kanadjanina.
Retko se vidjamo.
Kad poželim da odem do nje i da je vidim, moram da se bar nedelju dana unapred najavim.
Sa zetom i pored svih pokusaja bas i nisam nasao zajednicki jezik.
Njegova su interesovanja pivo, hokej, fudbal i bezbol. Još par serija na TV-u koje ne propusta. Prošlog proleca smo slusali dugacke monologe na temu Sopranosa. I dan danas moj dragi Dave ne može da prezali što se ta serija zavrsila.
Njegove roditelje sam sreo ukupno dva puta. Na svadbi, koju sam ja platio, po dobrim našim kanadskim obicajima, a i prilikom rođenja mog prvog unuka, kome su i pored mog protivljenja dali ime Bill.
Obavezno se vidimo par dana pre katolickog bozica, posto im tada nosim poklone koje će staviti pod jelku. Doduse, nikada ih do sada nismo zajedno otvarali, posto mi je već prve godine zet objasnio da se to radi samo u krugu porodice. Mi to ipak nismo, mi smo samo roditelji njegove supruge.
Sa druge strane, pokusao sam to da razumem, posto znam da placaju skoro $4000 mesecno za kredit za kucu u Burnaby-ju, godisnji porez i održavanje, pa samim tim i ne mogu da odvoje novac za poklone za nas. Imaju oni i takozvani „mortgage helper”, ali nešto nisu imali sreće sa stanarima. Poslednji su bili neki mladi kanadjani koji su im u nastupu pijanstva unistili kuhinju i kupatilo, koju sam ja platio i renovirao, da bi deci pomogao.
Zvao sam ih par puta da nas obidju za nas Bozic ili Novu Godinu, objašnjavajuci da će biti još poklona i da ti obicaji nisu nama strani, međutim zet je uvek u to vreme radio.
A Nova Godina mu nije prijala, posto mi uvek spremamo tradicionalna srpska jela, a ona su mu jako teska. Nikako ne razume kako mi možemo da jedemo podvarak, sarmu, a o kavurmi da ne pricam. Kad je čuo od čega je to jelo pravljeno toliko se zgadio, da nam u kucu nije ulazio čitavih godinu dana. Normalno dodje svakih sest meseci.
Unuci mi se zovu Bill i Dorin. Slatki su, ali se nekako teško sporazumevamo, strasno im smeta moj akcenat. Da napomenem da sam engleski ucio od malena, u Kanadi radio inzinjerske poslove i napisao i objavio stotine clanaka u strucnim casopisima. Ipak, nekako je taj nas teski akcenat ostao. Nije mi to toliko smetalo kad sam zbog toga izgubio priliku da dobijem profesorsku katedru na jednom od kanadskih univerziteta. Ipak, nemogućnost da me unuci lepo razumeju me naterala da sad pod stare dane uzmem profesora koji mi pomaze da radim na poboljsanju svog govornog engleskog. A imam i vremena, tako da mi to dodje kao neka zabava. Ali nešto ne ide! Pokusao sam da decu ucim pomalo srpski, ali mi se zet strasno razljutio. Voleo bih da ih jednog dana odvedem u moju Srbiju da vide gde sam odrastao i da sretnu nasu mnogobrojnu rodbinu. Zet se tome protivi, govoreci da je tamo nesigurno, da tamo žive teroristi protiv kojih je ceo svet morao da se bori i koji su pored Osame Bin Ladena najveca pretnja svetskom miru i prosperitetu. Zbog nas i onog bradonje kako on kaže, sada vlada kriza i njihove su generacije ugrozene. Da nije tako, kaže on, ne bi danas morao da odvaja 4/5 svoje zarade za kredite i da radi dva posla da bi mogao da placa sve racune. Jasno mu je, a i veliki je patriota, da svi mi moramo da odvajamo za kanadsku i americku armiju da nas brani u Avganistanu, Bosni, Kosovu i ostalim svetskim zaristima, posto samo tako ovde možemo da živimo mirno i teroriste držimo na pristojnoj udaljenosti.
Cerka mi se takođe u zadnje vreme malo udaljila. Pozove telefonom jednom – dva puta mesecno, ali nekako nikako da se naviknem na to da sa svojim rođenim detetom pricam engleski. Uvek me je sramota i teško mi je zbog toga. Ipak, šta ću, morao sam se na to navici.
Slao sam je svojevremo u Srbiju svake godine da ne bi zaboravila nas jezik i ona ga i dalje perfektno razume. Ja se njoj i dalje obracam na srpskom, ali ona odgovara na engleskom. U Srbiju više ne ide, posto ima samo dve nedelje godisnjeg odmora, koji obično iskoristi da ode do nekog od prelepih jezera u Okenagenu i tamo se slatko iskupa i isunca sa decom i muzem. Svaka plaza tamo jeste jako uredjena i za odmor je predivno. Jednom su kaže naleteli i na neki skup Srba, ali su pobegli glavom bez obzira. Deca su se uplasila od gomile pijanih ljudi, a posebno od nekog visokog cike sa bradom, koji je na sebi nosio crnu haljinu u sred leta. Takođe, rece mi, bilo je sramota videti one gomile jadnih, iscerecenih zivotinja koje su se nabijene na kolac okretale na raznjevima postavljenim na sred plaze. Deca kasnije nisu mogla spavati, placuci za mladim jaganjcima i prasicima koje su one nekulturne cike brutalno ubile, ispekle i pojele. A kad su posle toga uzeli harmoniku i onako horski pevali u rano popodne neke cudne pesme na nerazumljivom jeziku, a sve zalivajuci pivom sakrivenim ispod stola, Mirjana, Dave i deca su se pokupili, spakovali stvari i otisli u drugo mesto 100 kilometara udaljeno. Nikada je po njenim rečima nije bilo vise stid svog porekla.
Sin još uvek živi sam, radi kao kompjuterski programer.
Isao je u dobre skole. Platio sam mu kompletno obrazovanje, tako da nije morao da pocne zivot opterecen studentskim kreditima. Dobio je prvi posao i već tada imao sasvim solidnu platu. Zamolio me je i ja sam mu dao ucesce za stan. Mali doduse, ali u ovom trenutku njemu veci i ne treba. Kupio je i kola na kredit, tako da sada dodaje svoju kompletnu platu na otplatu stana, kola i namestaja koji je kupio. Mi smo mu kupili televizor, kao poklon za useljenje, ali on ga je brzo vratio. Kaže da mu zauzima puno mesta u stanu, pa je morao kupiti onaj što se stavlja na zid umesto slike. I njega na otplatu. Izlazi ponekad petkom i subotom i skoro se obavezno vrati sa masnicom na oku, polomljenim zubom ili u najboljem slučaju sa par modrica. Miran je decko, ali kaže da je veoma teško otici tih dana u neki bar ili klub, a ne potuci se. Nikoga on ne izaziva, ubeđuje me. Tvrdi da su momci i devojke njegovog uzrasta vrlo agresivni, te da se te tuce i pored najbolje volje ne mogu izbeci. Zivotnu saputnicu nikako da pronadje. Zabavljao se duže vreme sa jednom nasom devojkom, ali ga je ona ostavila zbog jednog postarijeg kanadjanina, koji je bio dobar biznismen i imao prilično para. Kupio joj je auto i stan i odlazio kod nje kad god je nalazio vremena. Imao je dosta porodicnih obaveza, posto je bio ozenjen i imao decu, a bio je takođe i jako zauzet svojim biznisom. Tako je moj mali ponekad odlazio kod svoje bivše devojke, ali na kraju, vise je nije mogao deliti sa drugim covekom. Pricala mu je ona da ga voli i da je on taj sa kojim će ona provesti zivot, ali da mora biti sa ovim drugim gospodinom, posto je dobrostojeci i od njega može još mnogo toga izvuci, sto bi im kasnije pomoglo u zajednickom zivotu. Ipak, Marko je odlucio da prekine sve odnose sa njom. Pokusavao je zatim sa mnogim drugim devojkama. Skupljao ih je po barovima, klubovima i mnogim drugim mestima. Pominjao je da je Starbucks kafe strasno dobro mesto za odvajanje cura. Tu mnoge odlaze, kao navodno uce nešto, imaju kompjuter i knjige ispred sebe, pokazuju svoj intelektualni nivo, a u stvari, cekaju da naidje neki zgodan dasa i da ga odvoje. Dovodio je i jednu malu kosooku kod nas, čini mi se da je bila iz Hong Kong-a. Cinilo mu se da je to dobra veza, ali je na kraju i to puklo. Uhvatio je sa nekom gomilom droge, a moj mali je strasno protiv toga. Kada smo razgovarali jednom, onako kao muskarci, rekao mi je da su sve ove ovdasnje cure, bar ove koje je on sreo – drolje. Nema tu one sa kojom bi on zeleo da provede zivot i da bude majka njegove dece. Plasim se da će na kraju ostati sam. Ah, da, zabavljao se i sa jednom Indijkom.
Dobro zaradjuje, ima stan, kola i finu platu, ali mi je opet nekako nesrecan.
Obidjem ponekad ljude u kompaniji u kojoj sam crncio pune dvadeset i dve godine. Još je ostalo par onih sa kojima sam radio. Sve se promenilo. Doduse, ni oni sa kojima sam proveo trećinu svog zivota mi se bas ne obraduju. Nekako su postali hladni, a nekada smo svakodnevno isli zajedno na rucak, ponekad i odlazili u bar na pivo. Nikada se porodicno nismo druzili, osim na Bozicnim zurkama. Ipak, danas se prave kao da me ne poznaju. Pozdrav, onako uzput, neko sam klimne glavom i to je to. Predsednik firme se uvek pravda svojom zauzetoscu i govori mi da će me nazvati da popricamo čim bude nasao malo vremena. Čini mi se da ću dugo cekati na taj poziv.
Prijatelji, nasi ljudi sa kojima smo se nekada druzili su potpuno posustali. Neke ponekad vidim na proslavama Srpskog Dana. Pokusavaju da se druže, međutim, primecujem neku odsutnost, povucenost, kao da ih je stid samih sebe. Pozovem ih na pice, veceru, druzenje, ali nikako da do toga dodje. Otudjili su se. A secam se veoma dobro onih dana kada smo svi zajedno, sa decom, leti isli u parkove, rostiljali, odlazili na okolna jezera, kupali se, ponekad bogami isli i na letovanja. Jesu to najcesce bili odlasci na kampovanja po Britanskoj Kolumbiji. Pokusavali smo da zajednicki otkrijemo lepote naše nove domovine. Bilo je tu i odlazaka na Karibe, Havaje i Meksiko. Nema vise toga i čini mi se da se to vreme ne može vratiti.
Više ne igram ni karte, a ni sah. Osim na kompjuteru.
Ne radim. Prilično mi je dosadno.
Penzija mi je dobra, imam ustedjevine, ja i moja baba živimo sasvim solidno.
Putujemo po malo.
Vozimo dobra, pouzdana kola.
Deca su odrasla.
U Srbiju odemo ponekad. Vidjam se tamo sa prijateljima iz mladosti, rodbinom. Nekako nemamo zajednickih tema. Bude mi sve to jako tuzno, a volim ih. Ipak, dosta smo daleki, čitav zivot nas razdvaja. I okean nam se isprecio. Ma koliko se trudili da pricamo i pretvarali se da smo eto, ponovo zajedno i veseli, ne možemo pronaći onu nit koja nas je vezivala. Tudji smo.
Šta je sledeće? Mala humka u zemlji koja me nikada nije prihvatila, gradu u kome sam celoga zivota bio stranac.
Nešto se pitam, šta bi bilo da nisam odlucio da dodjem u Kanadu? Da li bi mi bar deca bila bliza nego sto jesu i da li bi bar oni bili srećniji u svojoj zemlji i među svojim ljudima? Da li bi…..
Mnoga su pitanja bez odgovora. Ostaje ova gorcina koja me protresa svakoga jutra.
Idem da se napijem.
Sam.

Dr. Dejan Ilic

Profesor i odbojkaš Dejan Ilić (48) je doktor nauka, a kao vanredni profesor predaje na nekoliko svetskih univerziteta, senator je u Evropskom privrednom senatu, jedini je Srbin redovni član Akademije nauka u Njujorku.
Pre tri godine dobio je nagradu za životno delo Svetskog udruženja hemičara u SAD.
Osim u svoju suprugu, ćerkicu, fizičku hemiju, Smederevo i Selevac, dr Dejan Ilić zaljubljen je i u odbojku. Prvi put zaigrao je sa 16 godina, a od Crvene zvezde stigao je do francuskog Medona i nemačkog Drezdena. I danas igra.
'Ja sam čovek seljak. Ovde trošim energiju na fizičke poslove, zidam, okopavam, volim da vozim traktor u zamašćenim pantalonama. Napajam vijuge za nove ideje.'-ovako govori prof. dr Dejan Ilić, jedan od najuspešnijih Srba u dijaspori, doskora direktor nemačke firme „Varta-mikrobateri“, a odskora prvi čovek kompanije za proizvodnju filmskih uređaja ARRI AG u Minhenu. 'U selu se stalno nešto radi. Pomažem komšijama ako šta treba da se ponese, ozida. Sadim i orezujem ruže, traktorišem', kaže čovek koji je izumeo prvu evropsku litijumsku bateriju za pejsmejker i izazvao revoluciju u svetu mini baterija. Za bateriju za slušni aparat marke „power one“, dr Ilić dobio je drugu svetsku nagradu za dizajn.
Prošle godine je bio proglašen jednim od 20 najboljih menadžera na svetu. U konkurenciji 1.000 najbriljantnijih mozgova, dr Ilić bio je jedini kome je mesto rođenja u Srbiji.
'Angažman u ARRI AG, najstarijoj kompaniji na svetu za proizvodnju filmskih uređaja, izazov je koji se ne odbija. Fizička hemija i spektroskopija su moja ljubav. Mogućnost da kreirate novi digitalni svet dobije se jednom u radnom veku. Pripremamo se za izradu novog čipa za 3D tehnologiju, što je prvi korak ka digitalizovanom bioskopu', objašnjava dr Ilić okupljenima u seoskoj kafani.
Kaže da je novi posao prihvatio i zato što je Minhen u poređenju s Elvagenom, 200 kilometara bliži Selevcu.
----------------------------
23 Januar 2007
Dejan Ilić, direktor „Varta mikrobaterije”, dobitnik je svetske nagrade za inovacije u kategoriji srednjih preduzeća, koja mu je dodeljena tokom vikenda na svečanosti u poznatoj frankfurtskoj zgradi „Alte opera”.
Ovu nagradu Dejan Ilić dobio je za izum prve polimer baterije u svetu, ugrađene u najnovijem MP3 plejeru, poznatog proizvođača „Epl”.
„Reč je o izumu koji je poznata američka firma ugradila u svoj minijaturni MP3 plejer zahvaljujući kome su njihove akcije na tržištu porasle za osam do devet odsto, a akcije celog tržišta elektronike na kraju su zbog toga porasle za četiri odsto.
´Varta mikrobaterija´ na ovom projektu uradila je da baterija za ovaj MP3 plejer može na sebi da ima tri mikročipa, zatim da komunicira sa čitavom elektronikom, a ceo trik bio je u tome da izumemo bateriju koja će da se puni dok korisnik skida muziku sa kompjutera, u čemu smo i uspeli”, izjavio je Dejan Ilić, direktor „Varta mikrobaterije”.
Po njegovim rečima, ovaj MP3 plejer, koji se na tržištu SAD prodaje po ceni od 499 dolara, ne samo da može da skida muziku i isto vreme puni bateriju već korisniku pruža i slušanje muzike od 20 sati, a baterije se mogu puniti čak 1.000 puta.
„Varta mikrobaterija” je već prodala pet miliona baterija za ova uređaj, a u celom svetu „Epl” će u masovnu prodaju MP3 plejer pustiti već od aprila ove godine.
I pre nego što je u subotu dobio nagradu, ceo hol „Alte opere” odavao je utisak da će baš Dejan Ilić dobiti ovu prestižnu nagradu.
Naime, u „Alte operi” mogli su se videti panoi tri firme koje su dobile nagrade u svojim kategorijama, a između ostalog tu je bio i pano „Varta mikrobaterije”, koji je prikazivao baterije za minijaturni MP3 plejer.
„Mislim da su Nemci bili u šoku kad su čuli da je jedan Srbin dobio nagradu za inovaciju, a ova nagrada za Srbiju znači mnogo. Pre svega, Dejan Ilić otvara vrata mnogim poznatim kompanijama u Nemačkoj, a on je, kao veliki patriota, spreman da pomogne svojoj zemlji”, izjavio je Ognjen Pribićević, ambasador Srbije u Berlinu. Može se reći da je sa ovom nagradom Dejan Ilić na krovu sveta, jer je ovo samo jedna u nizu nagrada koje je Ilić dobio. Prošle godine u Monte Karlu bio je proglašen za najboljeg menadžera u svetu. (Blic)

Fatboy Slim at Brighton Beach

Fatboy Slim (Norman Cook) at Brighton beach doing a DJ set for 250000 people.
http://www.youtube.com/watch?v=asbmvFsk8go

Quotes

(*)
"There is an intelligence that keeps everything in perfect balance. What looks random has order. What appears chaotic has organization. What seems unnecessary has purpose. Each effect has cause."
(*)
"Love doesn't make the world go round. Love is what makes the ride worthwhile."
(*)
"I think people with caged birds are silly. Who the hell cages something with wings? Birds are clearly supposed to fly, not sit and look pretty for entertainment. Ridiculous."
(*)
„...ko jednom izgubi ono, što je mislio da nikada ne može izgubiti, čuvaće i ono što zna da nikada neće biti njegovo...”
(*)
"Life is short:
Break the rules,
Forgive quickly,
Kiss slowly,
Love truly,
Laugh uncontrollably,
And never regret anything that made you smile."
(*)
"Nad svijetlim tvojim grobom,zloba grdna bljuva tmuse,
Al' nebesnu silnu zraku sto c'ugasit tvoje duse?
Placne grde pomrcine,mogul one svjetlost kriti?
Svjetlosti se one kriju,one ce je raspaliti!
Plam ce vjecno zivotvorni blistat Srbu tvoje zublje,
sve ce sjajni' i cudesni u vjekove bivat dublje!"
P.P.Njegos - Posvjeta prahu Oca Srbije,Gorski Vijenac
(*)
"Sing like no one is listening,
dance like no one is watching,
love like you'll never get hurt and
live like its heaven on earth."
(*)
"Never regret.
If it's good, it's wonderful.
If it's bad, it's experience."
(*)
"If you love something, set it free.
If it comes back, it's yours.
If it does not come back, it was never meant to be."
(*)
"Only the educated are free"
Epictetus, 55AD-135AD
(*)
"Pay no attention to those who talk behind your back,
it simply means that you are two steps ahead."
(*)
"When there is a will, there is a way"
(*)
"Watch your Thoughts, they become words.
Watch your words, they become actions.
Watch your actions, they become habits.
Watch your Habits, they become character.
Watch your Character, for it becomes your Destiny."
(*)
"The minute you settle for less than you deserve, you get even less than yousettle for."
(*)
"The achievement of your goal is assured the moment you commit yourself."
(*)
"Never argue with an idiot. They bring you down to their level and beat you with experience."
(*)

Dinosaurus

The Age of Dinosaurs ended roughly 65 million years ago with the K-T or Cretaceous-Tertiary extinction event, which killed off all dinosaurs, except those who became birds, as well as roughly half of all species on the planet, including pterosaurs.
The prime suspect in this ancient murder mystery is an asteroid or comet impact, which left a vast crater at Chicxulub on the coast of Mexico.
Another leading culprit is a series of colossal volcanic eruptions that occurred between 63 million to 67 million years ago. These created the gigantic Deccan Traps lava beds in India, whose original extent may have covered as much as 580,000 square miles (1.5 million square kilometers), or more than twice the area of Texas.
Arguments over which disaster killed the dinosaurs often revolve around when each happened and whether extinctions followed.
Now research suggests the mass extinction happened at or just after the biggest phase of the Deccan eruptions, which spewed 80 percent of the lava found at the Deccan Traps.
Clues in other life forms are found on marine fossils excavated at quarries at Rajahmundry, India, near the Bay of Bengal, about 600 miles (1,000 kilometers) southeast of the center of the Deccan Traps near Mumbai - specifically, the remains of microscopic shell-forming organisms known as foraminifera.
Before the mass extinction, most of the foraminifera species were comparatively large, very flamboyant, very specialized, very ornate, with many chambers. These foraminifera were roughly 200 to 350 microns large, or a fifth to a third of a millimeter long.
These showy foraminifera were very specialized for particular ecological niches.
When the environment changed, as it did around K-T, that prompted their extinction the foraminifera that followed were extremely tiny, one-twentieth the size of the species before, with absolutely no ornamentation, just a few chambers.
The researchers found these simple foraminifera seem to have popped up right after the main phase of the Deccan volcanism. This in turn hints these eruptions came immediately before the mass extinction, and might have caused it.
Both an impact from space and volcanic eruptions would have injected vast clouds of dust and other emissions into the sky, dramatically altering global climate and triggering die-offs. The Deccan eruptions could have quickly released 10 times more climate-altering emissions than the nearly simultaneous Chicxulub impact.
These findings do not deny that an impact occurred around the K-T boundary, and one or possibly several impacts may have had a hand in the mass extinction.
---------------------------------------------
Пронађен фосил огромне шкорпије
Британски научници пронашли су фосилизована кљешта давно изумрле морске шкорпије, чија је величина била око 2,5 метра.
Откриће на стени старој 390 милиона година наводи на закључак да су пауци, инсекти, ракови и остала слична створења била далеко већа у прошлости него што се досад веровало. Mеђу досад откривеним фосилима постојало индиција да су некада постојали огромни примерци стонога, шкорпија, бубашваба и коњица. Студија, објављена у понедељак у онлајн издању листа Краљевског друштва у Лондону „Бајолоџи летерс” (Biology Letters), наводи да је морска шкорпија била много дужа од просечне висине данашњег човека.
Научници верују да је та огромна шкорпија била доминантна милионима година, јер није имала природне непријатеље. Истребљена је тек са појавом великих риба које су имале зубе и чељусти.
Фосил је пронашао пре неколико година палеонтолог Маркус Пошман, у једном каменолому недалеко од Прума, у Немачкој, који је некада био залив или мочвара.
Еуриптериди, или старе морске шкорпије, су изумрли водени преци данашњих шкорпија, а вероватно и свих арахнида.
пронађени фосил "Jaekelopterus rhenaniae" врста шкорпије која је живела искључиво на територији данашње Немачке око 10 милиона година, пре неких 400 милиона година. (Танјуг)

Sveti Ilija

Prema kanonu SPC, praznik Svetog Ilije obeležen je „crvenim slovom”.
On, kako se veruje, upravlja munjama i gromovima.
Predanje kaže da je Ilija sin Savahov iz plemena Aronovog, brata Mojsijevog rođen 816. godine pre Hrista u Tesvitu, pa mu je nadimak Tesvićanin.
„Kada se Ilija rodi, njegov otac Savah vide angele Božje kako dete ognjem povijaju i daju mu plamen da jede”, zapisano je u „Prologu” vladike Nikolaja Velimirovića.
Vladika Nikolaj je pisao o plamenom karakteru svetitelja, borcu za pravu veru i protiv razvrata i nemorala, koji je vladao u jevrejskom narodu u vreme cara Ahaava i carice Jezavelje.
Prema starozavetnom predanju, Sveti Ilija nije umro, već se palenim kočijama vazneo na nebo, pa se ovaj prizor najčešće slika na pravoslavnim ikonama koje se iznose pred oltar na praznik Ilindan.
Mnoga narodna verovanja vezana su za svetog Iliju Gromovnika, a običaj je da se na njegov praznik ne radi u polju, da se ne bi navukao gnev svetitelja.
Veruje se da Sveti Ilija„komanduje” gromovima, dok se za njegovu stariju sestru Ognjenu Mariju (30. jul) veruje da upravlja ognjem, a njegova mlađa sestra Marija, čiji se praznik obeležava u avgustu, zove se Blaga.
Kad grom udara, onda kažu da Sveti Ilija, po zapovesti Božijoj, gađa đavole, pa kad grom pogodi u drvo, niko ga ne seče, čak ni za ogrev.
Oko Ilindana su često nesnosne žege, čuvene ilinjske vrućine, ali kada taj svetac mine, žege opadaju i dolaze svežije noći, pa otud i izreka: „Sveti Ilija, vatra sve milija” ili „Od Svetog Ilije, sunce sve milije”.

General Consulate of Serbia

Generalni konzulat Republike Srbije

201 E Ohio Street, Suite 200

Chicago, IL. 60611
Tel: 312/670-6707

Fax: 312/670-6787

RADNO VREME:
Ponedeljak-petak: 09-17 časova

Sony DSC-W70 digital camera

7.2 Mega pixels
high sensitivity: ISO 1000
Battery stamina: aprox. 360 shots/180 min (NP-BG1), Li-Ion G type
Memory Stick Pro Duo

Sony Electronics Inc.

16530 Via Esprillo

San Diego, CA 92127

http://www.sonystyle.com/

http://www.sandisk.com/

ImageMate-Sandisk 12 in 1 reader:

- Compact Flash types I & II

- mini SD

- SD

- MultiMedia Card

- RS-MMC

- Memory Stick

- Memory Stick Pro

- Memory Stick Duo

- Memory Stick Pro Duo

- Smart Media

- xD

www.irislink.com ….handscanner
www.kingston.com ….mobility kit

Krfska Deklaracija

Proglas Kralja Nikole

Proglas kralja Nikole na Badnji dan 1918. godine

CRNOGORCI!
TRI GODINE su vec od kada nas je rastavila teska sudba!
Tri godine muka i iskusenja za vas u ropstvu, za mene u izgnanstvu.
Velike su i prevelike zrtve i muke koje crnogorski narod vjekovima podnosi, ali ove su bile najvece i najuzasnije. Tako je to mozda sudjeno bilo..
Trebalo je, valjda, jos i ovo mucenistvo podnijeti da bi nam bilo priznato nesto, sto smo odavno zasluzili; da bi se za nasu milu otadzbinu moglo s poboznoscu reci: Crna Gora je najveci mucenik svijeta, jer nikada i niko nije vece, idealnije i nesebicnije zrtve podnosio od nje za stvar casti, za stvar opstenarodnu, za pravo i slobodu.
Kada su 1914. cast, pravo i opstanak Srbije bili dovedeni u pitanje poznatim nasiljem Austro-Ugarske, prvi sam bio ja, koji sam u ime vase i s vama stao na braniku Srbije.
Svi uslovi koje je Crna Gora stavila tada Srbiji za svoju saradnju bili su u ovo nekoliko rijeci, koje je moja vlada uputila vladi Sribje. „Vasa sudbina je i nasa".
Ja, pak, telegrafisao sam mome unuku prestolonasljedniku Aleksandru: „Moji Crnogorci vec su spremni na granici da ginu za nase zajednicke ideale".
U toku osamnaest mjeseci rata Crna Gora vjerno se oduzila u svakom pogledu i na svakom polju duznostima brata i saveznika.
Koncem tragicne 1915. vi ste, moji dragi Crnogorci, ucinili najvece i najslavnije djelo koje ste igda ucinili u svojoj punoj besmrtnosti, vitestva i slave istoriji. Vi ste nasim golim prsima, golih i iskrvavljenih ruku, gladni i nenaoruzani, bili za skoro citava tri mjeseca neprobojan bedem i nepobjedna falanga na Grahovu, Troglavu, Drini, Visegradu, Javoru i cak duboko u Srbiji, o kojoj se lomio, jedan za drugim, svaki val onda jos bijesnog neprijatelja.
Ja cu mirno cekati s uvjerenjem da sam tada, kao i uvijek, ispunio duznost Crnogorca, Srbina i vladaoca, i da ce optuzeni biti oni, koji me, s malo dostojanstva i cojstva, pokusavaju klevetati. Na taj eto nacin i ja sam bio rastavljen od vas, od vas s kojima sam skoro citav vijek dozidjivao gnijezdo slobode, ne samo slobode srpske, jugoslovenske, nego i balkanske; od vas kojima sam sezdeset godina vec pisao najljepse stranice nase istorije i cinio s vama djela koja su mucenicku Crnu Goru izdigla na nevidjenu do sada visinu, i pribavila joj medju civilizovanim narodima ugled, koji jos do danas nije dostigao nijedan mali narod u svijetu.
Tezak, najstrasniji i najtragicniji dogadjaj bio je to u mom zivotu. Ipak ja sam mu morao sljedovati, pokoriti se, te traziti zastite ne radi sebe, nego radi vas, i nasih mocnih saveznika. Na zalost, nade moje umnogome su me izdale. Ja i vi bili smo iznevjereni od nekog, od kog smo imali razloga najmanje nadati se, za koga smo zrtvovali sve i kog smo spasili. Taj neko jeste, ne herojski i bratski narod Srbije, nego zvanicna Srbija.
Vama je poznato da zvanicna Srbija vec odavno u Crnoj Gori nije gledala brata i drugara na zajednickom poslu, nego protivnika, koga se je po nekom cudnom shvatanju, trebalo otresti, toboz u interesu Srbije.
Naoruzani neobjasnjivom mrznjom prema Crnoj Gori i njenim predstavnicima i liseni solidne moralne osnove, izjvesni politicari iz Beograda, postavili su se, u politici prema Crnoj Gori na nacelo: cilj opravdava sredstvo.
Zvanicna Srbija zaboravila je sve zrtve koje je Crna Gora ucinila za Srbiju 1914. i 1915.
Intrige koje je, jos dok smo bili na domu, cinila protiv Crne Gore u zemlji i medju saveznicima i koje su mnogo doprinijele katastrofi Crne Gore, ona je nastavila bez rezerve, u inostranstvu. Zvanicna Srbija potrosila je milione na intrige i klevete protiv Crne Gore i njenih predstavnika. Nijesam klevetan samo ja, nego sva Crna Gora i njeni predstavnici.
Imali su obraza tvrditi u saveznickoj stampi, izmedju ostalog, da su moje vlade u Crnoj Gori za vrijeme ovoga rata „odrzavale tajne prijateljske veze sa neprijateljem", i da nijesu nista drugo radile nego „onemogucivale napore Srbije"; da je Crna Gora samo „forme radi" ratovala, a da u stvari, rat nije ni vidjela.
Jednom rijecju, vodjena je jedna najodvratnija kampanja kojoj je bio cilj: omalovaziti ulogu Crne Gore u ovom ratu i srusiti njen visoki ugled medju saveznicima.
Crna Gora i Crnogorci nemaju neiscrpna bogatstva, velikih gradova i varosi, plodnih ravnica, umjetnickih spomenika. Sve sto imamo bilo je, prije i sada: sloboda, cast i junastvo.
To je najvece i jedino blago Crne Gore i Crnogoraca.
Meni u izgnanstvu preostajao je mucan i nicim nezasluzan zadatak da branim cast i ugled Crne Gore od bijednih sinova zemlje nase, od kojih neki bijahu uzivali i moje povjerenje, a koji se stavise u sluzbu zvanicne Srbije, da za novac klevetaju i izdaju ne samo mene, nego sve sto je najsvetije i najdraze svakome Crnogorcu.
Zbog intriga i kleveta o kojima je rijec, pored svih mojih napora, narod u zemlji bio je lisen zasluzene pomoci od strane nasih mocnih saveznika, isto tako i internirani, koji bi, da nije bilo jednog plemenitog engleskog i jednog amerikanskog drustva, ostali bez ikakve pomoci. Moja vlada, pak, nije mogla pruziti pomoc, jer, na zalost, nije imala cime.
Moji neprijatelji htjeli su, da tim sto mi onemogucavaju rad na pomoci narodu u zemlji, izazovu mrznju narodnu protiv mene. Ipak, pored svega ovoga, na mnogobrojne predstave moje i moje vlade, saveznici su, cijeneci zrtve koje je Crna Gora ucinila, pristali naposljetku da ishranjuju narod crnogorski; cekao se samo jos pristanak vlade austrougarske na postavljene uslove. U medjuvremenu dosla je i propast nasih neprijatelja.
Pored svih kleveta, vlada Srbije nije uspjela da diplomatski unisti Crnu Goru. Trebalo je unistiti na drugi nacin, koji nece izazvati gnusanje kod civilizovanog svijeta, koga je trebalo uvjeriti da unistenje i obescascenje Crne Gore zele sami Crnogorci.
Kada je neprijatelj, slomljen silnim udarcima udruzenih saveznika, napustio nasu malu Crnu Goru, okupirala ju je, u ime vlade Srbije, njena vojska.
Ona je usla ne s grancicom mira i bratske ljubavi, nego s namjerom da srusi najvece dobro svakog naroda i drzave - suverenitet njen, i da unisti njeno drzavno bice, koje je tekovina vjekovnih napora i krvavih borbi Crnogoraca. Da bi se pred svijetom kao Pilat mogla od svog bogomrskog i u istoriji nezapamcenog zlocina pravdati i preturati ga na narod crnogorski, ona je falsifikovala volju narodnu.
Skupila je takozvanu Veliku narodnu skupstinu na jedan nasilnicki nacin, cije odluke nemaju nikakve vaznosti, jer Velika narodna skupstina i ne postoji kao ustanova po nasem ustavu, a kamoli da je nadlezna da rjesava o sudbini Crne Gore!
Pa i svakakav zlocin izvrsen je prepadom, kukavicki, lisavajuci od ucesca u rjesavanju o sudbini zemlje nekolike hiljade mucenika i heroja, koji se jos ne bijahu vratili iz ropstva.
Dragi moji Crnogorci,
Sa zvanicne Srbije i njenih agenata optuzivan sam kao protivnik jugoslovenskog jedinstva. Medjutim, nijedan pojedinac u Srpstvu i Jugoslovenstvu nije vise radio na njemu od mene, nastavljajuci u tome djelo mojih besmrtnih predaka.
Ne, nijesam ja protivan njemu, ali ne dam da Crna Gora udje u jugoslovensku zajednicu oklevetana i na nacin koji ne dolikuje njenoj slavnoj proslosti, njenom dostojanstvu i njenim bitnim interesima.
Ne, ona nece ulaziti mucki i lupeski u taj velicanstveni hram, kome je ona postavila temelje, a na kojem je ona prva razvila zastavu svoju sa Dusanovim bijelim orlom, cije gnijezdo bjese vjekovima samo na Lovcenu.
Ona to nije zasluzila.
Sjeni slavnih predaka nasih, palih za ideju slobode sveg naseg naroda bunile bi se protiv toga, nebrojene i nesebicne zrtve vjekovima podnosene, potoci plemenite krvi nasih najboljih sinova, prolivene ne samo niz nase suro stijenje, vec i na bregovima Bojane, Neretve, Miljacke, Drine, Morace i Bregalnice, traze drugaciji i svecaniji ulazak nas u jugoslovensku zajednicu, a ne kakav joj je pripremila vlada Srbije.
Taj momenat moraju pozdraviti s poboznoscu, s kapom u ruci, svi posteni Jugosloveni.
Moji slavni preci i ja radili smo s vama cijeloga vijeka na djelu narodnog ujedinjenja.
Ja sam taj, koji sam na njemu radio s knjazom Mihailom i vladikom Strosmajerom, nastavljajuci u tome rad Rada Vladike sa Banom Jelacicem.
Cim su se pak granice Srbije i Crne Gore dodirnule, ja sam 1914. predlozio izmedju njih uniju.
U izgnanstvu, moja je vlada 1916. i u julu 1917. cinila korake kod vlade Srbije za bratski i sporazuman rad u pitanju narodnog ujedinjenja.
Ja, pak, licno, izjavio sam svoju gotovost u ime Crne Gore, da stupim u jugoslovensku zajednicu mojim deskriptom od 1. jula ove godine i proklamacijom Jugoslovenima od 7. jula ove godine, isticuci da oblik vladavine i unutrasnje uredjenje buduce jugoslovenske zajednice treba da bude prepusteno iskljucivo volji naroda, koja mora biti suverena nad svim ostalim.
Na zalost, vlada Srbije odgovorila je na njih ranije Krfskom deklaracijom, a sada nacinom i nasiljem, kakvo ne pamti istorija civilizovanih naroda.
Pored svega toga ovaj akt odobren je i zvanicno od vlade Srbije.
Ona je 28. decembra 1918. pozvala svoga poslanika, do tada akreditovanog kod moje vlade, smatrajuci taj nasilni akt kao legalan. Medjutim, takav akt niti ce ikada biti priznat od ma koje civilizovane drzave, a kamoli od kojeg saveznika.
Crna Gora je Crnogoraca.
To je bilo, to ce biti.
Nasi veliki saveznici i dalje su zastupljeni svojim poslanicima pri mom dvoru.
Crna Gora ce biti uspostavljena, sa svim njenim pravima. To je svecano, i nekoliko puta do sada bilo proklamovano od strane mocnih saveznika nasih. To je jedna od duznosti saveznika, koju su velikodusno uzele na sebe, isto tako kao i obavezu o sadasnjoj ishrani naroda, koju su na sebe uzele vlade nasih plemenitih saveznika. O tome su moju vladu obavijestile vlade Engleske, Francuske, Italije i Amerike, a iza kojih nije izostala ni ruska vlada iz Omaka (Sibirija), vjerna vjekovnim tradicijama i ocinskoj ljubavi Rusije prema Crnoj Gori. U isto vrijeme, saveznici su uzeli obavezu o finansijskoj pomoci i ekonomskom uspostavljanju Crne Gore, sto je predmet stalnih briga mojih i moje vlade.
Sami Crnogorci, i niko vise, odlucice slobodno, zakonskim putem, o buducnosti Crne Gore, koja ce, uvjeren sam, biti dostojna svoje proslosti. Ja cu tu odluku prvi pozdraviti kakva god ona bila. Ni ja ni moja kuca nijesmo se popeli i drzali na prijestolu Crne Gore silom; necemo na njemu ni ostati, ako to zahtijevaju interesi Crne Gore i jugoslovenskog naroda.
Prava volja naroda bila je i bice za nas zakon.
Na Badnji dan (24. HÀÀ) 1918.
Glas Crnogorca,
(Neji kod Pariza),2/15. À 1918. br. 62

Magnificent Nature

Battle between buffalos, lions and crocs
http://www.youtube.com/watch?v=LU8DDYz68kM
Leopard and Baboon (whole story in some oriental language)
http://www.youtube.com/watch?v=yE6Z031P9rU
Leopard and Baboon (sequence in english)
http://www.youtube.com/watch?v=VEm5sJL66hU
Cat and The Crow
http://www.youtube.com/watch?v=1JiJzqXxgxo
http://www.youtube.com/watch?v=Z0nuNuFbanA
Baby Porcupine
http://www.youtube.com/watch?v=2y4cQEEyuTw

P O T O P

Objavljeno u Politici, 28.01.2007

Чека ли нас „судњи дан”

Уместо да успори, Земља ће 21. децембра 2012. убрзати у најоштријој кривини око Сунца, због чега ће се на површини претумбати континенти.
„Судњи дан” биће 21. децембра 2012. или коју годину касније!
Израчунао га је зналац механичких појава мр Слободан Ђорђевић, водећи инжењер у истраживачком одељењу компаније „Ербас” у Хамбургу (Немачка), који прорачунава чврстину будуће највеће путничке летелице на свету.
За своју душу се, међутим, упустио у вишегодишње одгонетање Земљине издржљивости, сложеног механичког устројства које ће је ускоро наглавце преокренути.
Планета ће извести велики „магнетни салто” који ће јој, као какав џиновски булдожер, преорати целу површину.
А шта ће се догодити с нама?
– Замислите да у оштру кривину великом брзином улазе „формула 1” и двоспратни аутобус. Претпостављате да ће се први извући, а други преврнути јер у овом случају пресуђује облик. Механички прорачуни показују да је унутрашње чврсто језгро Земље од стабилног елипсоидног постало нестабилно јајасто (овално), са одступањем (ексцентрицитет) од 0,998. Узрок томе је премоћ већег екваторског гравитационог притиска над све мањим центрифугалним изобличењем (деформација) језгра, чија се угаона брзина обртања убрзано – смањује! У протеклих век и по Земљино магнетно поље ослабило је за десет одсто, динамо (унутрашње језгро) посустаје!
Сваке године, 21. децембра она улази у најоштрију кривину (најближа Сунцу) убрзавајући, уместо да, као сваки возач, кочи! А језгро, насупрот овоме, сужава, а не шири попречни размак између „својих точкова” пружајући прилику тзв. жироскопском моменту да га вертикално обрне за 180 степени. Северни магнетни пол већ је напустио Канаду и напредује ка Сибиру. Према законима механике, северни део унутрашњег језгра пада ничице и истовремено, због Кориолисових сила, заноси удесно. Да не би био бачен као у џудоу, спречава га вискозним трењем преостали стабилни елипсоидни део планете. Докле? Земљино магнетно поље неће нестати, али тежи минимуму после којег треба да ојача. Очекује се важан догађај као подстицај, а то је нагло вертикално окретање унутрашњег језгра и закретање целе Земљине коре за одређени угао. У том часу магнетни полови замењују места и, нажалост, смењују се две цивилизације. Завршава се и 26.000 година дуг прецесиони циклус.
Најкритичније је када оса Земљине ротације и оса еклиптике уђу у исту раван, 21. децембра сваке године, када се стичу најрадикалнији математички, механички, астрономски и посматрачки услови за велики преокрет.
Ако последњи омане, јер прва три то не могу, следи само једно – одлагање...
• Покушавам да осветлим део теорије Милутина Миланковића који у последње време изазива сумњу у неким научним круговима, а тиче се условљавања ледених доба. Слични су, али не исти, наговештаји у радовима Чарлса Хепгуда, професора на Киновом државном колеџу у Њу Хемпширу, кога је подржао Алберт Ајнштајн. Заговара се могућност делимичног закретања Земљине коре у односу на „мирно” језгро, подстакнуто израженим нагомилавањем масе на површини. А све долази из дубине. Удео масе језгра од 32,18 одсто лако може да побуди нежну Земљину кору са скромним учешћем од свега 0,46 посто. Обрнуто не иде. Трептај једне длаке на људској глави не обара човека; његов пад, свакако, обара све длаке!
• Сви велики помори десили су се, како објашњавате, због повременог несклада у брзини окретања Земљиног језгра и осталог омотача. – Земља је настањива када је пет одсто ближа него сада и 15 одсто даља од Сунца. Обртање око себе омогућава живот; да је само једна страна стално окренута звезди, била би прегрејана, а друга – мрачна и смрзнута. Када се приближава, излаже нас опасности да будемо испечени. Захваљујући опадању угаоне брзине и јајастом облику језгра, уз потпору жироскопског момента, она изводи вертикални салто; мењајући смер ротације, даје шансу Сунцу да се појави на западу. И почиње да се удаљава ка следећем леденом добу. Због пораста брзине угаоног обртања језгро задобија нов, елипсоидни облик и могућност да новим вертикалним салтом спречи да планета коначно напусти Сунчев систем. У току прецесионог периода од 26.000 година Земља се удаљава и приближава, лутајући од глобалног загревања до леденог доба. Али увек остаје у „животодавном прстену” – са удаљеношћу која је већа од Венерине, а мања од Марсове. Понаша се, у ствари, као поуздан пешчани сат који мора да се окрене да би наставио да ради.
• Из математичких прорачуна произилази нови потоп, сличан Нојевом. Када му се надати? – За, отприлике, 6.400 година. Због наглог угаоног убрзања увећане центрифугалне силе, одвући ће воду са севера и југа ка екватору, на коме ће „заувек” нестати велике копнене масе. Европом ће дувати ужасни северни ветрови, уз „невиђене” вулканске ерупције и померања Земљине коре. За разлику од претходног „пасивног потопа”, изазваног наглим успорењем, наредни ће бити „активан”. Потопима нису потребне нове количине воде: периодичне промене угаоне брзине одређују прерасподелу и нова пустошења.
• Како на живи свет утиче преокретање магнетних полова
– У вертикалном заокрету језгро захвата огромне масе у дубини. Разлика између екваторског и поларног полупречника од 21.400 метара мора бити преуређена. Нимало случајно: то одсликава нагло издизање једних подручја коре за десетак километара и спуштање других исто толико. Сетићете се да се ово поклапа с највишим планинама и највећим дубинама. Замислите ужасну слику како се километарски висок талас земље и камења изненада издиже, окићен блештавим експлозијама јарко црвене лаве и праћен неподношљивом риком из Земљине утробе. Грозоморни ватрени пир коме ниједан холивудски сценарио није дорастао. Дан када Сунце и звезде мењају правац кретања, када нестаје једна цивилизација, а магнетни полови планете размене своја места...
• Колико смо близу (или далеко) од „Судњег дана”?
– То се очекује 21. децембра 2012. године или, можда, касније.
– Шта мислите: да ли је целисходно да цивилизације настају у песку (Месопотамија, Египат...)? Постоји одговор: Земља је прилазила Сунцу преображавајући идеалне екваторијалне пределе у мање погодне за живот. А на северу, где смо сада, бивало је боље. Планета се окретала мало брже пре 2000 година него сада... Моји прорачуни дају нове, веома мале, чиниоце сила привлачења и одбијања Земље од Сунца, узроковане властитом ротацијом; оне делују дугорочно и нису обухваћене Њутновим формулама. Земља се приближава Сунцу, то је једини разлог глобалног отопљења. Узрок нису распршивачи и угљен-диоксид, већ растојање од матичне звезде!
Станко Стојиљковић [објављено: 28.01.2007.]

( * * * )

Britanski naučnik Isak Njutn, otac moderne fizike i astronomije, u pismu iz 1704. godine predvideo je kraj sveta za 2060. godinu.
Njegovo pismo juče je izloženo u Hebrejskom univerzitetu u Jerusalimu u sklopu izložbe pod nazivom „Njutnove tajne”.
Čuveni racionalista, koji je kraljevskim izuzećem pošteđen zaređenja u engleskoj crkvi - što je bilo uobičajeno za akademika njegovog doba i zbog čega nije morao slediti njeno učenje - ipak je zasnovao svoje predviđanje na Biblijskom tekstu.
Njutn je utvrdio je da će svet nestati 1260. godina posle osnivanja rimske imperije u zapadnoj Evropi 800. godine naše ere.
Sa Univerziteta je saopšteno da je pismo prvi put javno izloženo od 1969. godine.
Njutnov rad krajem 17. veka na Univerzitetu Kembridž bio je kamen temeljac moderne nauke do otkrića relativiteta i kvantne mehanike u prošlom veku.
Njutn je 4 godine proveo u izucavanju alhemije.

Saint George

Statue of Saint George in Tbilisi (Georgia)

Tomb of Saint George in Lob (Israel)

A commonly sung troparion in the Eastern Orthodox Church is the Hymn of St. George:
"Liberator of captives,
and defender of the poor,
physician of the sick,
and champion of kings,
O trophy-bearer,
and Great Martyr George,
intercede with Christ our God
that our souls be saved."
In Christian hagiography, Saint George (ca. 275-281–April 23, 303) was a soldier of the Roman Empire, from the then Greek-speaking Anatolia, now modern day Turkey, who was venerated as a Christian martyr.
Saint George is one of the most venerated saints in the Eastern Orthodox Church and Oriental Orthodox Churches.
Immortalized in the tale of George and the Dragon, he is one of the Fourteen Holy Helpers.
There are no historical sources on Saint George.
The legend that follows is synthesized from early and late hagiographical sources - chief among these sources is the Golden Legend.
George was born to a Christian family during the late 3rd century. His father was from Cappadocia and served as an officer of the Roman army. His mother was from Lydda, Iudaea (now Lod, Israel). She returned to her native city as a widow along with her young son, where she provided him with an education.
The youth followed his father's example by joining the army soon after coming of age. He proved to be a good soldier and consequently rose through the military ranks of the time. George was stationed in Nicomedia as a member of the personal guard attached to Roman Emperor Diocletian.
According to the hagiography, in 303 Diocletian issued an edict authorizing the systematic persecution of Christians across the Empire. The emperor Galerius was supposedly responsible for this decision and would continue the persecution during his own reign (305–311). George was ordered to participate in the persecution but instead confessed to being a Christian himself and criticized the imperial decision. An enraged Diocletian ordered his torture and execution.
After various tortures, including laceration on a wheel of swords, George was executed by decapitation before Nicomedia's defensive wall on April 23, 303. A witness of his suffering convinced Empress Alexandra and Athanasius, a pagan priest, to become Christians as well, and so they joined George in martyrdom. His body was returned to Lydda for burial, where Christians soon came to honour him as a martyr.
A church built in Lydda during the reign of Constantine I (reigned 306–337), was consecrated to "a man of the highest distinction", according to the church history of Eusebius of Caesarea; the name of the patron was not disclosed, but later he was asserted to have been George. The church was destroyed in 1010. but was later rebuilt and dedicated to Saint George by the Crusaders. In 1191 and during the conflict known as the Third Crusade (1189–1192), the church was again destroyed by the forces of Saladin, Sultan of the Ayyubid dynasty (reigned 1171–1193). A new church was erected in 1872 and is still standing.
During the fourth century the veneration of George spread from Palestine to the rest of the Eastern Roman Empire.
By the fifth century the cult of Saint George had reached the Western Roman Empire as well: in 494, George was canonised as a saint by Pope Gelasius I, among those "whose names are justly reverenced among men, but whose acts are known only to God."
The episode of St George and the Dragon was a legend, brought back with the Crusaders and retold with the courtly appurtenances belonging to the genre of Romance (Loomis; Whatley). The earliest known depiction of the mytheme is from early eleventh-century Cappadocia (Whately), (in the iconography of the Eastern Orthodox Church, George had been depicted as a soldier since at least the seventh century); the earliest known surviving narrative text is an eleventh-century Georgian text (Whatley).
In the fully-developed Western version, a dragon makes its nest at the spring that provides water for the city of "Silene" (perhaps modern Cyrene) in Libya or the city of Lydda, depending on the source. Consequently, the citizens have to dislodge the dragon from its nest for a time, in order to collect water. To do so, each day they offer the dragon a human sacrifice. The victim is chosen by drawing lots. One day, this happened to be the princess. The monarch begs for her life with no result. She is offered to the dragon, but there appears the saint on his travels. He faces the dragon, slays it and rescues the princess. The grateful citizens abandon their ancestral paganism and convert to Christianity.
The parallels with Perseus and Andromeda are inescapable. In the allegorical reading, the dragon embodies a suppressed pagan cult. The story has roots that predate Christianity. Examples such as Sabazios, the sky father, who was usually depicted riding on horseback, and Zeus's defeat of Typhon the Titan in Greek mythology, along with examples from Germanic and Vedic traditions, have led a number of historians, such as Loomis, to suggest that George is a Christianized version of older deities in Indo-European culture.
St. George is most commonly depicted in early icons, mosaics and frescos wearing armor contemporary with the depiction, executed in gilding and silver color, intended to identify him as a Roman soldier. After the Fall of Constantinople and the association of St George with the crusades, he is more often portrayed mounted upon a white horse. At the same time St George began to be associated with St. Demetrius, another early soldier saint. When the two saints are portrayed together mounted upon horses, they may be likened to earthly manifestations of the archangels Michael and Gabriel. St George is always depicted in Eastern traditions upon a white horse and St. Demetrius on a red horse St George can also be identified in the act of spearing a dragon, unlike St Demetrius, who is sometimes shown spearing a human figure, understood to represent Maximian.
In 1969, Saint George's feast day was moved to an optional memorial in the Roman Catholic calendar; the solemnity of his commemoration depends on purely local observance. He is, however, still honored as a saint of major importance by the Eastern Orthodox Church and in Oriental Orthodoxy.
In 1963, in the Roman Catholic Church, St George was demoted to a third class minor saint and removed him from the Universal Calendar, with the proviso that he could be honored in local calendars. Pope John Paul II, in 2000, restored St George to the Calendar, and he appears in Missals as the English Patron Saint.
Saint George is the patron saint of the Palestinian Christians, who believe he lived in the areas around Bethlehem in his childhood. Christian Houses can be identified with a stone-engraved picture of the saint (known as Mar Girgius) in front of their homes for his protection.
Saint George is the patron saint of Beirut. The Saint George Bay in Beirut is believed to be the place where the dragon lived and where it was slain. In Lebanon, Saint George is believed to have cleaned off his spear at a massive rocky cave running into the hillside and overlooking the beautiful Jounieh Bay. Others argue it is at the Bay of Tabarja. The waters of both caves are believed to have miraculous powers for healing ailing children.
In Greece, St. George is the patron saint of the Hellenic Army.
In Italy, Saint George is one of the patron saints of Genoa.
There are numerous churches dedicated to St. George in India (especially in Kerala) practicing Oriental Orthodoxy and Eastern Catholicism. There are also countless shrines to St. George in Kerala, India.
St George is also known to be the patron saint of the Boy Scouts of America.
The Freemasons consider St. George one of their primary patron saints. The United Grand Lodge of England holds its annual festival on a day as near as possible to St. George's Day, and St. George is depicted on the ceiling of the Grand Lodge Temple on Great Queen Street, London. A number of Masonic lodges around the world bear the name of St. George.
There is a tradition in the Holy Land of Christians and Muslim going to an Eastern Orthodox shrine for St. George at Beith Jala, Jews also attending the site in the belief that the prophet Elijah was buried there. This is testified to by Elizabeth Finn in 1866, where she wrote, “St. George killed the dragon in this country [Palestine]; and the place is shown close to Beyroot. Many churches and convents are named after him. The church at Lydda is dedicated to St. George: so is a convent near Bethlehem, and another small one just opposite the Jaffa gate; and others beside. The Arabs believe that St. George can restore mad people to their senses.
It is singular that the Moslem Arabs share this veneration for St. George, and send their mad people to be cured by him, as well as the Christians. But they commonly call him El Khudder —The Green—according to their favorite manner of using epithets instead of names. Why he should be called green, however, I cannot tell—unless it is from the colour of his horse. Gray horses are called green in Arabic.”
A possible explanation for this colour reference is Al Khidr, the erstwhile tutor of Moses, gained his name from having sat in a barren desert, turning it into a lush green paradise. See above for the association of Al Khidder and St George.

145 godina Prvog Beogradskog Pevackog Drustva

OD SOLUNA DO BUDIMA GDE GOD SRPSKIH DUSA IMA
Preuzeto sa sajta 'Srpsko Nasledje'
Piše: SlađanaRistić
Hor Beogradskog pevačkog društva pevao je Bogu i svome rodu, a glas srpskog pevača čuo se nadaleko. Od Prvog beogradskog pevačkog društva, za istoriju srpske kulture možda su važnije samo dve institucije: Matica srpska i Narodni muzej. A možda u ovom trojstvu Društvo nije na trećem mestu. Jer, bez horovođa Prvog beogradskog pevačkog društva - Kornelija Stankovića, Josifa Marinkovića i Stevana Mokranjca - ne bi bilo srpske muzike. Tog univerzalnog, na svakom jeziku razumljivog zvučnog znaka našeg trajanja. Za koji napisaše kako su "ove melodije svojina i osobina duše srpskog naroda" i još kako "ti napevi, manje-više tužnog karaktera, nose obeležja žalosnog položaja i teške istorije naroda srpskog", znaka našeg trajanja koji će biti čak i ako nas više ne bude.
Da se srpska muzika razvija i srasta sa vremenom osetilo se u subotu, 14. februara 1998. godine, u zadužbini Ilije M Kolarca, na dan Svetog Trifuna kada je najstariji srpski hor - Prvo beogradsko pevačko društvo - proslavljalo 145 godina svog postojanja.
Te subotnje večeri uzdrhtao je duh pravoslavlja, gospodstva i kulture, narodne reči i zaboravljenih likova iz naše kulturne baštine.
Posle Matice srpske i Narodnog muzeja, Prvo beogradsko pevačko društvo je treća kulturna institucija u srpskom narodu. To potvrđuju i reči episkopa budimskog Danila:
"Što je patrijarh među vladikama, to je Prvo beogradsko pevačko društvo među horovima."
Hor je gotovo vek i po širom sveta prenosio i približavao narodu uzvišenost srpske duhovne i svetovne pesme.
Zaštitnici su mu bili Mihailo Obrenović i kasnije dinastija Karađorđević.
Hor je pevao na bogosluženjima, svetim liturgijama, najznačajnijim molitvenim i crkvenim skupovima u istoriji srpskog naroda: krunisanjima, venčavanjima članova kraljevske porodice, intronaciji srpskih patrijarha, hirotonisanju svih vladika i prilikom poseta pravoslavnih pogla-vara.
Osam gostiju Milana Milovuka
Priča počinje u jednoj beogradskoj kući, u stanu Milana Milovuka, 14. januara 1853, kada se sastalo devetoro ljudi: pet Srba i četiri stranca. Među strancima, kao treći za Milovukovim stolom, sedeo je čuveni Josif Šlezinger. Zajednička nit koja ih je spojila bila je naklonost prema muzici. Te večeri bio je prisutan i duh svetog Vasilija koji je dao nadahnuće ovim ljudima, tako da je od 1889. godine slava Prvog beogradskog društva i zvanično sveti Vasilije Veliki.
U početku je to muški hor koji peva kompozicije nemačkih i francuskih horova. Pevači su za vreme pevanja sedeli oko stola.
Kornelije Stanković zapisuje pesmu "Rado ide Srbin u vojnike"
Dolaskom u hor velikog srpskog umetnika i kompozitora, Kornelija Stankovića, kao i njegovog prijatelja slikara Steve Todorovića, razvija se muzika i pevanje sa narodnim obeležjem.
Po dolasku iz Karlovaca, Stanković se posvećuje beogradskom društvu.
Pošto su crkvene i narodne melodije bile pristupačne narodu, članovi hora dobijaju naklonost građanstva i viših krugova. Tada knez Mihailo Obrenović postaje njihov visoki pokrovitelj.
Izvesno vreme horom rukovodi Davorin Jenko, ali ne tako uspešno kao njegov prethodnik. Nekoliko puta odlaziće sa mesta horovođe i ponovo se vraćati.
U Beogradskom pevačkom društvu niču i prve klice za potonji rad u Narodnom pozorištu, u kome društvo kasnije vrlo često koncertuje. Društvo je bilo vezano za pozorište. Predsednik Pevačkog društva bio je ujedno i potpredsednik Pozorišnog odbora. Društvo je više puta pri-ređivalo koncerte u korist podizanja i održavanja pozorišta. Međutim, pozorišne Uprave nisu se uvek odazivale molbama Društva. Kad im je hor tražio salu za priređivanje koncerta u korist svoje kase, u danima kada pozorište ne radi, i ako su koncerti najjači izvor za podmirenje troškova Društva, ovi im nisu u potpunosti izlazili u susret.
Mokranjčeva nacionalna orijentacija, Šantić kao tekstopisac
Sve veća aktivnost članova hora daje podstrek mnogim našim autorima da nastave sa radom na kompoziciji za hor, sa narodnim, lirskim, prigodnim pesmama. 1875. godine u hor dolazi Stevan Mokranjac. Nastavlja pravac u komponovanju koji je započeo Kornelije Stanković, proširuje nacionalnu orijentaciju. Prilikom proslave pedesetogodišnjice Beogradskog pevačkog društva izveden je koncert koji je sastavio Stevan Mokranjac, a koji je obuhvatio razvoj srpske pesme i kompozicije do tada.
Tekst za himnu Društva napisao je pesnik Aleksa Šantić, na Mokranjčevu melodiju. Tekst je natopljen osećanjima pripadnosti veri i otadzbini. Šantić počinje svoju pesmu stihovima:

Zaigrajte, srca živa
Jednom željom roda svog!
Što Avala davno sniva
Neka blagi dade Bog:
Kao zvona Vaskrs-dana,
Koja vjerom dižu nas,
Da odjekne pro Balkana
Srpske slave burni glas.

Hor je pevao Bogu i svome rodu, a glas srpskih pevača se čuo nadaleko. Zahvaljujući njima osnovan je Savez srpskih pevačkih društava (1903), od njih je krenulo i osnivanje Jugoslovenskog pevačkog saveza (1924). Dve godine kasnije priredilo je Društvo prvu Južnoslovensku muzičku školu u Srbiji 1899. Direktor i pedagog bio je - Mokranjac.
To je današnja srednja muzička škola "Mokranjac" u Beogradu.
Hor mnogo putuje. Nemačka, Mađarska, Rusija... obilazi gradove; Solun, Moskva, Split, Zagreb, Mostar, Kotor, Dubrovnik... Posle turneje, kada su pevali pred ruskim carom i caricom i pred nemačkim carom i caricom, hor biva proglašen za najbolji u Evropi.
Hor obavlja svoju kulturnu i diplomatsku misiju.
Bugarski knez im se klanja.
Kad su otpevali tursku himnu sultanu (do tada se samo svirala), oduševljeni sultan je zatražio da pred njim otpevaju i srpsku himnu, odao im je počast a time se poklonio srpskoj muzici.
Njeno Visočanstvo, kraljica Natalija, poklanja Društvu zastavu sa širokom trobojnom trakom uokvirenu zlatnim resama i koncertni klavir, a knjaz Nikola na Cetinju nije prikrio svoje odu-ševljenje, te se rukuje sa svakim članom hora.
Hor je dobio mnoga odlikovanja (preko osamdeset) i ima nekoliko stotina počasnih članstava.
U to vreme stvaraju se i druga društva i horovi u svim gradovima Srbije od Vranja, Negotina, Kragujevca, Šapca... i u samom Beogradu: Društvo "Kornelije Stanković", jevrejsko, međunarodno.
Hor je značajno uticao na život cele Srbije, jer je održao mnoge dobrotvorne koncerte i priredbe u cilju pomaganja drugih društava, ustanova i pojedinaca, kao što je recimo koncert u korist bolnice siromašnih učenika (1865), u korist osnivanja Narodnog pozorišta u Beogradu (1868), za postradale u ratu (1877), u korist porodice preminulog pesnika Đure Jakšića (1879).
Važan je njihov nastup u Mokranjčevom Negotinu gde su pevali na otkrivanju spomenika Hajduk Veljku.
Društvo je uvek negovalo rodoljublje.
Sa srpskom trobojkom i kraljevim vencem
Značajna je njihova poseta Dubrovniku (1893), povodom otkrivanja spomenika velikom srpskom pesniku Ivanu Gunduliću. Narod ih je u Dubrovniku dočekao ushićen, sa divljenjem. Članovi hora bili su dostojanstveni, nosili su venac koji je bio obavijen trakom sa srpskim bojama. Predsednik dubrovačke opštine, starina Gundulić, kao Srbin i potomak velikog pesnika pozdravio se sa horom vidno uzbuđen. Od Gruže do Dubrovnika, sve je bilo puno ljudi - veličanstven prizor. Tada otpeva pevačko Društvo himnu Gunduliću uz burno odobravanje, a izaslanik i predstavnik Kraljevskog Srpskog Narodnog Pozorišta koji se popeo na pijedestal, htede da pročita "Gundulićev Zavet" - ali je bio sprečen. Nekolicina usplahirenih rekoše da se ne sme jer nije u programu, a u isti mah stvorio se žandar koji je zabranio da se išta govori i čita. Austougarskim žbirima zasmetalo je toliko robovanje u Dubrovniku.
"Društvo je pevalo na Vidovdanu u prostranoj našoj crkvi, u Dubrovniku, a bogosluženje drža gospodin Vladika kotorski i nekoliko sveštenika. Crkva i sve ulice oko crkve bile su preplavljene narodom...", seća se jedan iz ove Mokranjčeve ekspedicije.
Članovi hora putuju po celoj Evropi, ali hor i dalje peva u Sabornoj crkvi i dvorskoj kapeli. Vežbaju pevanje u prostorijama Saborne škole (danas škola Kralja Petra), gde su nekada bile crkvene kancelarije.
Posle M. Milovuka i K. Stankovića, Jenka i Mokranjca, treba spomenuti i druge kompozitore koji su pisali istoriju srpske horske muzike. To su: Josif Marinković, Stanislav Binički, Stevan Hristić, Miloje Milojević, Kosta Manojlović, Petar Konjović, Predrag Milošević...
Dirigent i kompozitor Kosta Manojlović nastavlja Stankovićev i Mokranjčev nacionalni pravac u muzici, proširuje muziku na jugoslovenstvo i na panslovenstvo. Hor prvi put peva kompozicije renesansnih autora.
Posle Koste Manojlovića hor je vodio Lovro Matačić.
U Budimpešti, 1937. godine, sa horovođom Predragom Miloševićem, Društvo osvaja prvu horsku nagradu. Evropske novine pisale su da je to jedan od najboljih horova tog vremena.
Cepanje horske zastave
Svojim slikama hor su darivali: Steva Todorović, Paja Jovanović, Nadežda Petrović.
Za vreme Prvog svetskog rata hor nije prestajao da peva.
Jedno vreme dirigovala je gospođa Sofija. Društvo je vežbalo u prostorijama Patrijaršije. Kada su nacisti napali Beograd iscepali su zastavu hora. To je pojačalo pravoslavni i patriotski duh ovog muzičkog društva.
Posle Drugog svetskog rata uslovi za oporavak Prvog beogradskog pevačkog društva nisu bili pogodni. Hor je nastavio da peva sa starim i ostarelim članovima u skučenim prostorijama Patrijaršije, i u Sabornoj crkvi, na Svetosav-skim proslavama...
Zlatno doba hora, između dva svetska rata, gde treba pomenuti osim Manojlovića, Stevana Hristića, M. Milojevića, Predraga Miloševića, Matačića, Ilića... bilo je prošlo.
Značajne korake u muzičkom usponu Društva predstavljaju dopune repertoara kompozicijama naših modernih kompozitora: Konjovića, Milojevića, Hristića i Bajića, kao i izvođenje vokalno instrumentalnih dela slovenskih i evropskih autora na najvišem svetskom nivou. Dvoržakovih oratorijuma "Stabat mater" "Svadbeni darovi", Perozijevog "Stradanja Hrista", Verdijevog "Rekvijema"...
Ponovo na velikoj sceni
Društvo je pevalo na proslavi 900 godina pravoslavlja u Rusiji, a 1988, hor gostuje, po pozivu ruske crkve, na proslavi 1000 godina pravoslavlja. Ako je Društvo bilo jedini strani hor na proslavi, onda se zna koliko ga Rusi cene i poštuju.
Pre nekoliko godina hor nastupa, posle duže pauze, u Negotinu gde se jedno vreme zaboravilo na ovaj divni hor, kao i na to da je klavir u Mokranjčevoj spomen kući vlasništvo Društva.
Poslednjih godina Društvo dobija svoje mesto u zvaničnoj kulturi, tako da je učesnik mnogih priredbi i značajnih kulturnih manifestacija. Učestvovali su na proslavi 800-godišnjice manastira Studenica, pevali su na osvećenju spaljenog konaka u pećkoj Patrijaršiji, u manastiru Ravanica...
Od 1981 - 1984. godine hor je bio pod upravom dirigenta Aleksandra Vujića. Pre njega bili su: Aleksandar Gavanski, Bogdan Cvejić, Luka Gavrilović, Dragomir Radivojević. Od 1984, kompozitor Vladimir Milosavljević, nastavlja tradiciju prethodnika. Milosavljević po završetku studija, odlazi nekoliko puta u Hilandar i onda se konačno posvećuje duhovnoj muzici i horu. Mnoge njegove kompozicije, kao što su "Psalm šesti", "Molitva Davidova", "Heruvimska pesma"... izvode sa uspehom i strani horovi. Njegovo dirigovanje je takvo da se on potpuno sjedinjuje sa pevačima, čak do skrušenosti, a onda do vapaja. Težnja ka muzikalnoj molitvi, odnosno molitvenom pevanju postaje težnja svakog pevača u horu.
Na Cetinju Društvo dočekuje mošti kralja Nikole. Jedini hor koji učestvuje.
Sveće i zvona srpskog Kotora
Prvo beogradsko pevačko društvo svakog leta posećuje manastir Reževiće u Crnoj Gori. i nastupa od Budve do Kotora.
Svakog leta u Reževićima dočekuje ih iguman Mardarije.
Hor je u stvari jedna velika porodica. Smenjuju se generacije, ali u njima se prenose duh pojanja i gospodstvo, što je osobenost hora.
U toj velikoj porodici, u manastiru Reževići, oni raspoređuju svoje uloge od rada do pevanja, preko večernjih beseda sa igumanom i mnogim gostima iz sveta umetnosti. Mnogi slikari i pesnici posećuju manastir za vreme gostovanja Društva - Reževići su tad pravi duhovni i kulturni centar. Možda i to doprinosi lepoti zvuka tih predivnih glasova, i toj otmenosti u pevanju.
U horu ima akademskih građana, kapetana, penzionisanih članova operskog hora, studenata Bogoslovskog fakulteta. Starosna dob je od 17 do 70 godina. Nekoliko njih iz jedne porodice sinovi, unuci.
Treba pomenuti i njihove sadašnje divne soliste: protođakona Vladu Mikića (bas), čuvenog operskog pevača Žarka Cvejića, Pavla Aksentijevića, Boška Došenovića, (tenor), Bosiljku Jovanović (sopran) i druge.
U Kotoru su imali koncert koji se pamti. Kotor je bio u potpunom mraku kada su usli članovi hora. Ali ni to nije omelo pevače i soliste da dođudo crkve Svetog Nikole. Narod ih je čekao. Zvona su zvonila pre koncerta, dok su pevači išli starim gradom. Zvona sa svih crkava. Bio je to veličanstven koncert za pamćenje, održan pod svećama.
Trajanje u zvuku
Na slavi Prvog beogradskog pevačkog društva, Svetog Vasilija, na srpsku Novu godinu, 14 januara, kada se slavlje priređuje u sali Patrijaršije, srpski patrijarh prisustvuje rezanju kolača. On je sada visoki zaštitnik i pokrovitelj Društva.
Društvo i dalje peva kompozicije "Dostojno jest", Kornelija Stankovića i "Svjati Bože", Stevana Hristića.
Imaju probe i sastanke u prostoru Patrijaršije. A taj prostor može mnogo da ispriča o istoriji ovog hora. Tu se nalaze stare fotografije sa turneja, knjige, pokloni, veliki klavir, slike Paje Jovanovića, knjiga sa imenima članova od 1853, veliki sto kao za vreme Milana Milovuka, izrezbarena klupa u duborezu i predivan srpski ćilim.
Društvo je pevalo u filmovima Emira Kusturice "Dom za vešanje" i "Arizona drim".
Ovaj hor ostavio je trag u istoriji Srbije, muzičke kulture, srpskog naroda, stvorio i sačuvao naše duhovno pojanje. Zato trajemo...
* * * * * * *
Kralj Aleksandar Prvi Obrenović bio je visoki zaštitnik Beogradskog pevačkog društva još dok je bio kraljević. Duma Društva bila je njegova majka, kraljica Natalija, koja je društvu poklonila zastavu, zlatom vezenu, u Beču urađenu. Društvo je svom zaštitniku, Kraljeviću Aleksandru otpevalo specijalno pisanu kompoziciju Josifa Marinkovića, na tekst Matije Bana, i poklonilo mu gusle javorove "oružje kojim se srpsko ime već pet vekova bori protiv svojih krvnih neprijatelja"
* * *
"Spomenica" izdate povodom pedesetogodišnjice Beogradskog pevačkog društva: Na diplomama Društva koje je izradio slikar Paja Jovanović, stoje dva natpisa "Davorje 1895" i "Kornelije Stanković 1896" u znak sećanja na dve pevačke družine koje se ujediniše u Društvo - redak primer bratskog, srpskog ujedinjenja!
* * *
Prvi predsednici Beogradskog pevačkog društva. Kosta Cukić, kasniji ministar, u narodu poznat po "Cukićevom pravilu" za igranje preferansa, bio je jedan od devet osnivača Društva. Društvo je počelo sa nemačkim horskim kompozicijama, na nemačkom jeziku. Budući da su ga činili muzički solidno obrazovani i nadareni ljudi, uspešno je izvodilo i vrlo teške kompozicije. Tek dolaskom Kornelija Stankovića, tog muzičkog Vuka Karayi-ća, Društvo će dobiti nacionalna obeležja
* * *
Prvo beogradsko pevačko društvo svojim basovima "kao ponor dubokim" izazivalo je za-vist nemačkih dirigenata. U Beču su srpsku duhovnu muziku smatrali "ako ne najboljom, a ono sigurno najiskrenijom duhovnom muzikom" tog vremena. Gostovanja Mokranjčevog hora u porobljenim srpskim zemljama izazivala su prave demonstracije srpskog patriotizma. Pevali su ruskom i nemačkom caru, a na smotri evropskih horova u Budimpešti osvojili su prvu nagradu i bili proglašeni najboljim horom Evrope. Pesmom ovog hora obeležen je jedan od važnih datuma srpske slobode - povlačenje Turaka iz srpskih gradova. Hor je pevao na krunisanjima, kraljevskim svadbama i opelima. NJegov horovođa, Davorin Jenko napisao je dve himne - slovenačku i srpsku. Horsku zastavu, zlatom i srebrom u Beču vezenu, poklon kraljice Natalije, iscepali su Nemci 1941. kad su kao osvajači ušli u zgradu beogradske Patrijaršije. Neke beogradske porodice, tradicionalno, davale su pevače za hor: deda, sin i unuk pevali su sa Prvim beogradskim društvom, na velike praz-nike, u beogradskoj Sabornoj crkvi. Tekstove horskih pesama pisali su Matija Ban, Aleksa Šantić... plakate im je crtao Paja Jovanović.
* * *
Knjaz Crne Gore i Brda Nikola Prvi, bio je počasni član Društva, zajedno sa kneginjama Darinkom Danilović i Milenom Nikolinom. Hor je putovao na Cetinje - do Kotora brodom "Hungarija" iz Fijume (Rijeke) a zatim na kolima, mazgama i pešice, uz Kotorske strane do Cetinja - da bi održao koncert na rođendan prestolonaslednika. Neki članovi stigoše pešice tek na pola koncerta, no srećom "najbolji naši basovi stigoše na vreme". Koncert je počeo Knjazovom pesmom "Onam, onamo, za brda ona". Knjaz nije dozvoljavao da se peva na "bis" uprkos frenetičnim aplauzima jer su pevači bili preumorni, a lično je čestitao horovođi gospodinu Mokranjcu. Na prijemu u čast hora, Nikola je govorio o potrebi da se srpske zemlje ujedine, a na grudima je nosio srpski orden Belog orla prvog stepena
* * *
Na Cveti 1867. Društvo je dočekalo lađu kojom se, iz Carigrada, vratio knez Mihailo Obrenović, donoseći sultanovu naredbu o predaji gradova Srbima. Tadašnji horovođa, Slovenac Davorin Jenko, komponovao je za tu priliku posebnu pesmu. "Ti samo vikni: Narod je snaga" I brat će bratu pasti na grud, I Srbin silom slomiće vraga, I biće Srbin slobodan svud"! Posle ubistva kneza Mihaila, u Topčideru, Društvo je na sprovodu pevalo opelo svom pomažućem članu. Knez Milan, ne odazva se molbi da preuzme Mihailovo mesto dobrotvora Društva, koje je u prvom članu svojih Pravila napisalo: "Cilj je pevačkoga društva da gaji i neguje srpsku i uopšte slovensku pesmu i svirku"
* * *
Prve pesme "aromatično" pevane u Srbiji, bile su one koje je u svoje komade "umetnuo" Joakim Vujić, prikazujući ih, u Kragujevcu, za vlade Miloša Velikog. Pesme je komponovao Josif Šlezinger, koji je došao u Srbiju na knežev poziv, da postane prvi kapelnik, prve srpske vojne muzike. Uzgred, obučavao je mladiće u pesmi, upoznavao ih sa notnim sistemom i upražnjavao s njima pevanje skala. Od tih pevača - diletanata (reč "diletant" nije u sebi sadržala ništa loše, to je prosto "amater" i entuzijasta) sastavljen je hor koji će, 14. oktobra 1834. godine, na kneževskom balu pevati pesmu posvećenu Milošu. Bal je priređen u čast visokog ordena kojim je sultan Mahmud Drugi odlikovao Miloša Obrenovića. Pesma je počinjala stihovima:
"Sunce jarko serpskom sinu,Izobilno sipa zrake."
Stihove je spevao Dimitrije Isailović, a "melodiju i harmoniju dao je Šlezinger". A kako pišu "Serpske Novine", "glasovi su bili tako udesni da je čovek morao misliti kako je u sredi talijanskog teatra".
Ostalo je još zabeleženo, da je Šle-zinger, sastavio muziku za pozorišni komad "Marko i Arapin", Atanasija Niko-lića, što je tadašnji vladalac, knjaz Mihailo "bogatim darovima potsticao", 1841.
Godinu dana kasnije, u Pančevu, na glas je izašao oktet Nikole Đurkovića, iz Dalmacije, koji će godinu dana kasnije preći u Beograd, gde će postići lep uspeh pesmama "Ustaj, Srbine", "Ja sam Srbin, srpski sin". Zgrada takozvanog Starog zdanja, u Beogradu, gde je Đurković nastupao, izgorela je, pa je trupa napustila Beograd.
Tih dana, oduševljenje čaršije muzikom bilo je veliko: svud su se pevušile melodije iz Sterijinih drama, koje je sastavio kapelnik Šlezinger.
Đurković je posejao seme koje će isklijati u nekoliko beogradskih salona, gde se grupa muzički obdarene gospode stade sastajati, danas kod jednog, sutra kod drugog, pevanja radi. Nedostajao je samo dobar horovođa. I on se nađe dolaskom Milana Milovuka iz Vlaške. I Prvo beogradsko pevačko društvo sastaviše Milan Milovuk, Kosta Cukić, Đorđe Stanišić, Emilijan Josimović, Dimitrije Nešić, Avgust Cerman, Anton Šulc, Josip Šlezinger i Karlo Keliš.
* * *
Slovenac Davorin Jenko, pisac slovenačke himne "Naprej zastave slave" bio je po obrazovanju pravnik, a muzičko obrazovanje stekao je u Beču, odakle je došao u Pančevo za horovođu, a u Beograd ga je doveo Kornelije Stanković. Jenko je bio oduševljen patriota, prepun panslovenskog duha. Karakter njegovih kompozicija vidi se već iz naslova: "Oštre se naše sablje", "Ustaj rode mili", "Hajd u vojnu", "Ustaj rajo", "Što ćutiš Srbine tužni". Zamerali su mu što, navodno, ne poznaje - kao Slovenac - dovoljno srpske pesme, pa u otadzbinske, srpske motive uvlači nemačke i italijanske teme
* * *
Milan Milovuk bio je prvi horovođa Društva. Rodio se u Pešti, završio gimnaziju i "ekonomske nauke". Po svršenom školovanju, otišao je u Vlašku, gde je bio ekonom velikih imanja Miše Anastasijevića, upamćenog po beogradskom Kapetan Mišinom zdanju. Milovuk je izvanredno svirao violinu, i pri Društvu je tada osnovana prva škola za violinu i čelo. Umro je kao direktor beogradske Realne gimnazije. Iz hora je otišao kad je, posle smrti Kornelija Stankovića, njegov prijatelj slikar Steva Todorović preuzeo direktorsku fotelju, što je značilo punu pobedu "narodnog pravca"
* * *
U Banaćaninu Josifu Marinkoviću (rođen u Vranjevu, završio učiteljsku školu u Somboru) Društvo je dobilo školovanog muzičara - Marinković je u Pragu četiri godine učio školu za orgulje. Koncert u smederevskom hotelu "Kod lafa" koji je sastavljen od Marinkovićevih obrada srpskih narodnih pesama, sasvim je u pravcu koji je zacrtao Kornelije Stanković. A planirano gostovanje u Nišu otkazano je - iz opravdanih razloga, zbog rata
* * *
Kornelije Stanković je pet godina bio horovođa. Jedan od najautoritativnijih muzičkih kritičara tog vremena, Bečlija Cerner, pošto je bio na koncertu duhovne muzike Kornelija Stankovića, koji je finansirao u Beču patrijarh Rajačić, oduševljen je napisao: "Ove su melodije svojina i osobina srpskog naroda a da ih do sada niko nije dovodio u armoniju, kojeg se posla prihvatio g. Stanković, svršivši ga s umetnošću koja zaslužuje priznanje." Kad je video da na njegov koncert dolaze Cerner i čitavo društvo bečke muzičke elite - a ušli su slučajno, videvši skroman plakat - Kornelije Stanković toliko se uplašio, da mu je iz ruke ispala dirigentska palica, pa je koncert morao da počne ispočetka. Bila je to evropska promocija srpske duhovne muzike
* * *
Stevan Mokranjac bio je horovođa, kraće vreme, još kao "diletant". Mokranjac se rodio u Negotinu, studirao je filozofiju, ali ga je muzika odvukla od studija. Zamenjivao je Jenka na mestu horovođe, u jednom od intermeca - Jenko je šest puta (!) napuštao posao i vraćao se u Društvo - kad je Društvo odlučilo da ga stipendira i pošalje u inostranstvo. Raspisom su pozvani svi srpski horovi da prirede po jedan koncert, a prihode da posvete Mokranjčevom daljem školovanju. Već prva njegova kompozicija, javno izvedena od Društva, po Mokranjčevom povratku iz inostranstva, "Jadna draga", doživela je izvanredan uspeh. Posle dužih lutanja Društvo je pronašlo i školovalo naslednika Korneliju Stankoviću. A gostovanje u Negotinu, gde je izvedena Mokranjčeva Šesta rukovet (Pesme o Hajduk Veljku) bilo je trijumfalno. Baš kao i veliko putešestvije za Dubrovnik, na otkrivanje spomenika Ivanu Gunduliću. Pod Mokranjčevim rukovodstvom Društvo je stalo u red najboljih svetskih horova svog vremena. "Basovi sa glasovima kao ponor dubokim", piše kritičar iz Lajpciga, "morali su probuditi zavist mnogog nemačkog dirigenta". Uz dodatak: "Bez sumnje je i prošlost naroda srpskog u vezi sa ozbiljnošću i setnošću u karakteru, koji preovlađuju u srpskim narodnim pesmama"
* * *
SUKOBI NACIONALISTA I MUNDIJALISTA
Kornelije Stanković rodio se u Budimu 1831. Gimanziju je završavao u Aradu, Segedinu i Budimu. Zatim će otići u Beč, da se posveti izučavanju muzike. Prva značajnija kompozicija bila mu je "Liturđija u mešovitom zboru", koju je posvetio pančevačkoj opštini.
Susreti sa Vukom Karayićem, Brankom Radičevićem i Pavlom Šapčaninom, okrenuše njegovo stvara-laštvo "u narodnom duhu". Zapisivao je i komponovao narodnu muziku, od tih pesama neke su brzo stekle popularnost: Već iz gustog luga kupe se hajduci, Tavna noći tavna, Rado ide Srbin u vojnike. Kažu da je ove pesme pisao "onako kako bi mu ih koji od đaka pevao", u Karlovcima, gde ga je patrijarh Rajačić usrdno primio, dao mu svog najboljeg pevača zvanog "Popica", sa zadatkom "da stavi u note crkveno pojanje".
1856. uputio se iz Karlovaca u Srbiju, da obiđe "znatnija srpska mesta", u traganju za narodnim melodijama. U Beogradu, lepo su ga dočekali u Pevačkom društvu, ali nisu hteli učestvovati na njegovom koncertu, gde je neobičnom veštinom, na klaviru, izvodio varijacije na narodne pesme, koje je sam komponovao.
Tu je došlo do raskola u Društvu. Nekim članovima Stankovićeve kompozicije su se toliko svidele, da su odmah hteli u repertoar da uvrste srpske narodne pesme, no većina to odbije s obrazloženjem kako su to "pesmice prosto harmonisane".
Deo hora se odvoji i formira đačku pevačku družinu, od učenika Liceja i Gimnazije. U toj družini pevaće budući predsednici vlada, ministri, generali... I ovaj hor brzo postane popularan u čaršiji, a interes za Društvo "kosmopolitskog pravca u muzici" beše naglo opao.
Pa kad se Stanković vrati sa puta, i za stalno nastani u Beogradu, pobedi njegov "narodni pravac" - izabraše ga za horovođu, smenjujući "pučom" kosmopolitu Milovuka, u čemu glavnu ulogu odigraju mladići iz takozvanog "priugotovnog hora" (pripremnog hora, u kome se školovalo za veliki hor).
I kad se Kornelije Stanković razboleo, krenuvši da boljki leka potraži u inostranstvu, "Društvo je već bilo toliko srpsko, da su se stranci u njemu slabo osećali".
Kornelije Stanković umro je u Budimu, 1865.
Za horovođu dovedoše Slovenca Jenka, a predsednik će postati prijatelj Kornelijev, njegov čest saputnik i istomišljenik, Stevan Todorović, slikar.